zaterdag 3 oktober 2015

Foto-shoot

Als je met je enkel in het gips op de bank moet hangen kan je eigenlijk niet veel. Desondanks had ik een voor mijn doen druk programma. Telkens wel wat, en dat voelde toch goed. Geen lege week met niets doen op de bank maar ondanks beperkingen toch op pad.
Een minitieus verslag van de hele week is niet nodig, de rode draad is veel leuker. Want dat is er eentje van veel mensen om me heen hebben, steeds meer, die allen begaan zijn met het wel en wee hier in huize Schots. Een steeds groter wordende groep van betrokkenen, en dat doet goed.
De eerste uitdaging was maandag. Mijn steun en toeverlaat van de laatste bijna drie jaar, Jeanette van OoFu, was jarig en kreeg Sara op bezoek. Dat wilde ik niet onopgemerkt voorbij laten gaan en dus ondernam ik de tour om met rolstoel naar het stadion te gaan. Overbuurman Wim was nodig om me hier het huis uit te krijgen (lege banden van de rolstoel, dan s een fietsenmaker in de straat erg handig) en OoFu-collega Annemarie om de drempeltjes te slechten maar ik was er wel. Pittige oefening, dat zeker, zo makkelijk is het nog niet om met een rolstoel alle obstakels te nemen in het verkeer. Slechts 1 keer nagenoeg vast komen te zitten maar er was gelijk een voorbijganger die me weer vlot trok. Enne Jeanette: die was zeer aangenaam verrast, en ik blij met de hele expeditie.
 
Maandag was er natuurlijk ook de uitzending Retour Hemel II: Keihard terug op aarde. Het vervolg van het verhaal van Mark Bos. Precies één maand eerder dan ik de diagnose te horen kreeg was hij in eenzelfde stroomversnelling gekomen. Beiden hebben we hele andere keuzes gemaakt, vechtend met alle mogelijke middelen. Eerder heb ik er hier over geblogd. Een verhaal wat zeker bij mij door merg en been gaat, diep respect voor de manier waarop Mark zijn barre tocht tot het einde heeft volbracht en de bijzondere momenten met ons heeft willen delen. En eens en te meer maakte de documentaire duidelijk dat het ongelofelijk belangrijk is een sterk team om je heen te hebben.

Het volgende bijzondere moment zijn eigenlijk vele momenten, van uitwisselen van informatie en herkenning van elkaars situatie. Dankzij het laatste magazine van de Prostaatkankerstichting in contact gekomen met Richard die ook zeer openhartig over zijn prostaatkanker schrijft. Minitieus welhaast legt hij alles vast wat in zijn ogen relevant is, ik vind het heel knap. Kordate besluiten genomen, erg veel overeenkomsten in de keuzes die we maakten. Bij Richard mede op basis van een gedegen kennis van zaken opgedaan als projektmanager klinisch onderzoek naar met name prostaatkanker.  Verrassend dat je meteen na het eerste mailtje al kan voelen dat het klikt met iemand. En ook wel schrikken voor me, Richard is toch wel beduidend jonger. Voelt alsof ik versterking heb gekregen in mijn rol als benjamin tussen de prostaatkankerpatienten.

Nog een tussendoortje naar Toon, van Cartoon Haarmode. Geen mooi plaatje van hem, enkel een link naar de website. Na ruim een jaar was het weer eens tijd om die wilde haren van mij weer goed in het fatsoen te krijgen. Vorig jaar had ik 'm, vlak voor ik aan de chemo begon, lekker de stuipen op het lijf gejaagd. Dat ik extra netjes geknipt moest worden omdat de chemo wel funnest zou zijn voor mijn haren en ik een fatsoenlijk bidprentje wilde. Een foto daarvoor heeft Toon ook echt gemaakt toen, gebruiken ga ik die niet. Want hij was het die me toen ook net het laatste zetje heeft gegeven om mijn snode plannen uit te voeren, zie blog Gekke stoere papa over de twee tattoos waar ik nog steeds apetrots op ben!

En dan de grand finale van de week, vrijdagmiddag de foto-shoot voor de publiciteitscampagne die Kanker.nl dit najaar start. Met de taxi naar Amsterdam, goed geregeld. Zat de studio zo ongeveer pal om de hoek van het pand van ING waar ik ruim 24 jaar geleden mijn carriere als bankier begon. Nog geen twee weken geleden afscheid genomen van dat pand omdat we intern verhuisd zijn naar Amsterdan ZO (stuk makkelijker voor mij vanuit Utrecht) en prompt kom ik toch weer over de Haarlemmerweg.
Details kan, mag en wil ik nog niet prijsgeven. Wel dat het heel intensief is. Ligt vooral aan mijzelf, stel twee goede vragen achter elkaar en ik loop helemaal leeg over alles wat mij nu zo ontzettend bezig houdt. En dat werkte perfect, uiteindelijk kwam er een bondige tekst uit. Niet lang, 10 seconden. En breedsprakig als ik ben: dat krijg ik dus niet zomaar ineens uitgesproken. Drie simpele zinnetjes en de paniek slaat toe dat ik er andere woorden in ga voegen. Hellup, waar is mijn spiekbriefje! Maar het team was fantastisch, geluid ging in etappes maar de film stond er in één take gelijk goed op. En ik loop ook vandaag niet in een geblokt maar een effen blauw shirt.

Mijn tekst is uiteindelijk best wel aangepast, het platform kanker.nl is super belangrijk voor me. Vooral om anderen te kunnen delen in mijn kennis en ervaring. Of zoals Richard het benoemde is het extra beetje levenservaring goed om je aan op te trekken, hopelijk ben ik een houvast voor anderen.
Want dat weet ik wel: zonder dat team van mensen om je heen echt begaan met je kom je er absoluut niet. Ook dat was de duidelijke boodschap uit Retour Hemel II.
Allemaal bedankt daarvoor, want ik heb een fantastisch team. Veel groter dan de paar personen die ik in dit bericht noem!


2 opmerkingen:

  1. Weer klasse van je Frank. Terecht je waardering voor het gevarieerde en betrokken team om je heen. Jij krijgt veel van hen en ze zetten je ook aan om nieuwe wegen te gaan en in actie te blijven. Maar aan de andere kant krijgen zij ook veel energie en uitdagingen van je. Het mes snijdt aan twee kanten.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Het is geweldig. Ik denk dat je een goede analyse had. Ik ben dol op minecraft knuffels goedkoop sinds ik een kind was. Ik heb gemerkt dat mijn kinderen er ook de voorkeur aan geven. Dus, om ze deze keer gelukkig te maken, bestelde ik een pakket hiervan.

    BeantwoordenVerwijderen