Retourtje St. Maartenskliniek

In het afgelopen voorjaar tekende zich een nieuwe trend af: korte opnames in ziekenhuizen. Retourtje naar het UMC Utrecht, RadboudUMC en het Diakonessenhuis. En sinds vandaag kan ik daar een nieuwe bestemming aan toevoegen: retourtje St. Maartenskliniek in Woerden.

Want het ging snel in een keer, ontzettend snel. Zo snel dat de dilemma's waar ik voor dacht te staan er niet eens waren. Eigenlijk was vandaag de reguliere driemandelijkse controle bij de oncoloog in Nijmegen. Maar uiterst voortvarend is afgelopen week de hormoonbehandeling met Enzalutamide (Xtandi) al begonnen. Om de simpele reden dat uitstel niet verstandig is
En al helemaal voortvarend was de St. Maartenskliniek. Vonden een gaatje in het operatie-schema, ik werd er zo ingeschoven en gisteren was ik al aan de beurt. Binnen twee weken van aanvraag second opinion naar daadwerkelijk behandelen: ongelofelijk dat het zo snel kon. Afgelopen dinsdag overvielen de beide plannen (van Nijmegen en Woerden) me wel, ik was er even beduusd van en dat gebeurt niet vaak!
De enkel is nu opnieuw en beter gepositioneerd. Natuurlijk had ik weer praatjes voor tien daar in die operatiekamer en het was toch wel heel spannend om op de (röntgen)monitor te kunnen zien hoe er gaten werden geboord en schroeven aangebracht. Zag er allemaal heel gedegen uit, ik zou zeggen dat het gewricht nu weer netjes recht staat.
Natuurlijk is er pijn maar om eerlijk te zijn: een stuk minder dan bij de eerste operatie in April. Toen het vanmiddag eenmaal mocht had ik rap op krukken de trap naar de volgende verdieping geslecht. En dat was genoeg reden om me vandaag al naar huis te laten gaan, dagje eerder dan de bedoeling.
Maar goed: korte retourtjes naar ziekenhuizen is de trend, en met deze ene overnachting is dat weer prima gelukt. Hang nu weer op de bank, minder, ik weet wat er komen gaat en ga hard werken om snel weer (eindelijk echt) mobiel te zijn.

En het Nijmeegse dilemma? Dat bleek uiteindelijk simpel, Enzalutmide was de enige behandeling niet ondersteund door Prednison. Vanwege de operatie (wondgenezing) was gebruik Prednison niet aan te raden. En ben ik nu bijna een week gigantische hormooncapsules aan het wegwerken. Dagelijks vier knoeperds, achter elkaar in te nemen, is een hele klus.
Op hele korte termijn is er nog geen resultaat zichtbaar, het duurt lang voor de behandeling goed ingeregeld is. Vandaar ook de haast om nu te beginnen. Eerst de hele revalidatie van mijn enkel afwachten geeft al acht weken dat er niets zou gebeuren, en dat is voor mij niet verstandig.
Over vier weken weer naar Nijmegen. Dan zullen we zien wat het me opgeleverd heeft.
En overmorgen nog een telefonisch consult met de chirurg van het Diakonessenhuis. Die benieuwd is om te horen wat mijn plannen zijn. Oeps: dat zijn geen plannen meer maar is al uitgevoerd! Een hernieuwd retourtje Diakonessenhuis zit er op korte termijn niet in.