De derde verjaardag

Let je even niet op en is het al weer de derde verjaardag. Van je nieuwe leven, dat mét kanker. Op vrijdag 19 oktober 2012 barste die bom als de bekende donderslag bij heldere hemel. En ging letterlijk alles op zijn kop, de rollercoaster was vertrokken.

Helaas, geen voetbaldag voor 'mijn' team.

De beide eerdere 'verjaardagen' heb ik ook in een blogbericht genoemd. Kon me toen verschuilen achter de prachtige prestaties die beide zonen op het voetbalveld leverden, een 13-1 overwinning in 2013 en een 8-2 overwinning in 2014. Dit jaar was het erg magertjes. Zelf geen leider meer van een A junioren team, maar wel de hulp coach van de Kampong B9, team van mijn jongste zoon. Maar vette pech: veld onbespeelbaar dus geen punten te verdienen. Afgelast. Nou vooruit, laat ik dan de afgetekende zege van het vlaggenschip van Kampong als substituut gebruiken. Pancratius 1 - Kampong 1 werd een mooie 0 - 2, zie hier voor het verslag.

Drie jaren waarin er erg veel gebeurd is. Weggeschoten met een tweetrapsraket die prostaatkanker heet. De verwachting voor de eerste trap (diagnose tot aan castratie resistentie) werd bijgesteld van zes naar vijf en uiteindelijk twee tot drie jaar. Maar na anderhalf  was die fase jaar al voorbij.
De prognose voor deze tweede en laatste trap is niet best. Twee jaar hoorde ik in april 2014 de oncoloog zeggen. Maar eigenwijs als ik ben ga ik dat nou eens niet sneller maar langzamer doen dan voorspeld is. En dat lijkt heel aardig te lukken, de chemokuur heeft wonderen verricht.
Veel troeven zijn er in deze fase niet meer uit te spelen. Twee troeven met chemo, Docetaxel is al uitgespeeld maar die kan ik later nog overtroeven met het sterkere Cabazitaxel. Twee troeven via een hormoonbehandeling en daar is nu de hoogste troefkaart Enzalutamide (Xtandi) ingezet. De volgende troefkaart is Abiraterone (Zytiga) maar die is wat minder sterk, hopelijk heb ik met Xtandi alle andere troefkaarten al uit het spel gehaald.
En dan als laatste rest er nog lokale betraling, met Radium 223 (Xofigo). Afgelopen week een verhelderende presentatie gezien over dit medicijn op de donateursdag van de Prostaatkankerstichting. Schrikken alleen dat op de horizontale as, die van levensverwachting, niet jaren of maanden maar weken waren uitgezet.
 

Links eindresultaat Maartenskliniek
en rechts Diakonessenhuis

Xofigo richt zich op de botten, en op dat gebied ben ik natuurlijk afgelopen jaar niet fortuinlijk geweest. De tijd van chemo naar hormoonbehandeling precies weten te overbruggen met gehannes rondom een lelijk gebroken enkel. Maar ook dat zie ik positief in, op het plaatje is zelfs voor mij als leek duidelijk te zien dat de stand van het sprongbeen (begin van de voet) netjes recht onder het scheenbeen is. Nog even en het gips mag er af, kan ik weer echt gaan oefenen. Onder leiding van mijn steun en toeverlaat fysiotherapeute Jeanette, want ook voor een tweemaal gevallen man draait ze haar hand vast niet om!

Morgen (20 oktober) weer naar Nijmegen en dan weten we weer meer. Bloedwaardes en PSA worden bepaald. Weet ik of deze troefkaart, de Xtandi, ook wat doet. Al wel is duidelijk dat ik voorlopig niet veel last heb van heftige bijverschijnselen. Geen insulten of knallende koppijn. Wel opvliegers alsof ik (weer) in de overgang ben. Normaal gesproken blijft mannen dat bespaard en krijgen vrouwen er één keer mee te maken maar deze nieuwe hormonen hebben mij voor de tweede keer in de overgang gebracht. Als dat nou het grootste ongemak is ga ik vrolijk verder om mijn momenten te koesteren en deze laatste trap lang te rekken. Ver voorbij de weken die in de Xofigo plaatjes staan!