Retour(tje) Diakonessenhuis

Een vervelende nieuwe trend tekent zich af: retourtjes naar ziekenhuizen. Ditmaal een wat langere ben ik bang... Het begon met het laatste dingetje wat ik nog moest doen in mijn grote "Oorlog en Vrede" project. Daar kan en zal ik nog steeds een keer het volledige verhaal bij vertellen maar dan moet het project wel af zijn. En dat is me gisteren niet gelukt, integendeel. Het liep faliekant spaak en ik moest per ambulance afgevoerd worden naar het Diakonessenhuis...
Tipje van de sluier: Oorlog en Vrede zijn twee prachtige glas-in-loodramen, door een heeroom geschonken aan mijn ouders voor het huis wat ze nieuw hadden laten bouwen. Dat was in 1957, Het huis waar ik een jaar later in geboren ben, maar dat terzijde.
Uiteindelijk zijn die ramen nooit geplaatst in dat huis. En bij de verhuizing in 1967 was er in het nieuwe huis geen raam geschikt voor dit glas-in-lood. Uiteindelijk is dat opgelost door een speciale constructie te maken waar de ramen wel in pasten, van achteren verlicht door TL balken.
Daar zaten echter wel wat haken en ogen aan, het werd veel te heet achter dat glas. En trokken de armaturen krom, gingen de lampen om de haverklap stuk. Niet ideaal.
Na heel lang nadenken en zoeken heb ik dat grondig opgelost. Door 15 meter ledstrip te gebruiken, met een afstandsbediening te regelen (ook dimbaar). Werkt perfect. Klein verbeterpuntje: flink gedimd zag je de individuele led-lampjes. Maar ook daar was een oplossing voor, een folie net achter het glas maakte het licht voldoende diffuus. En dat was voor Vrede al gebeurd,  Oorlog moest nog.
Maar helaas: dat liep dus goed spaak....

Rood isolatieband om
lichtlekken te dichten

Folie gespannen om
het licht diffuus te maken

Bij Vrede was het me bijna overkomen dat het glas-in-lood uit de de bak met led-verlichting was gevallen. Ging net goed dus ik was er extra alert op dat dat me niet nog een keer zou gebeuren. En alles liep soepel. Doordat er zoveel led-licht in zit kun je (helaas) prima zien waar de bakken niet licht-dicht zijn. Opgelost met (rood) tape. En vervolgens het folie er in geplakt: liep perfect. En toen het heikele punt: glas-in-lood weer terug. Niet laten vallen. En dus liep ik als op eieren met dat raam in mij handen terug. Om uit te glijden over het restje van de folie net er ingeplakt. En daar ging ik, met mijn volle 107 kilo plat onderuit met een uiterst kwetsbaar raam in mijn hand.
 

Gevloerd door een lullig stukje folie.

Ik voelde een duidelijk krak maar hoorde gelukkig geen glasgerinkel. Achterover gevallen met het raam stevig vastgeklemd in mijn handen. Dat raam kon er tegen. Mijn enkel alleen niet, ik voelde gelijk dat het helemaal mis was en het zag er echt niet goed uit.
Gelukkig was Gijs thuis. Die als eerste (en belangrijkste) het raam in veiligheid heeft gesteld. En toen toch maar direct 112 gebeld. Dat deed hij perfect, de boodschap kwam goed over, de vragen duidelijk beantwoord en dus was er genoeg reden om een ambulance te sturen. Zonder toeters en bellen, was ook niet nodig.
En daar zat ik dan, in de gang met een rare bocht in mijn enkel. Net op dat moment kwam Carine thuis, ze had zich zo verheugd om nog effe in de zon op het balkon te kunnen zitten.

1e poging	Op naar het Diakonessenhuis. En daar bleek dat het inderdaad een hele nare breuk was. Twee keer hebben ze de boel 'gerepositioneerd'. Niet fijn als er drie stevige kerels aan die enkel staan te rukken en trekken, gelukkig werkte de pijnstilling wel voldoende. Maar het resultaat was onvoldoende, ook na de tweede keer stond de enkel nog net zo slecht als toen ik binnen kwam. En was er maar een andere oplossing: opname in het ziekenhuis en de volgende dag als eerste door naar de operatiekamer.	2e poging

In afwachting van wat komen gaat.

En daar lig ik dan. In afwachting wat komen gaat. Als eerste is niet gelukt, twee andere patiënten hadden een echt acuut probleem en werden terecht eerder geholpen. Maar om 11 uur was het dan toch raak. Ruggenprik, dus ik had zoals gebruikelijk weer praatjes voor 10. Ik lag op mijn buik en kon ditmaal dus niets zien. Gelukkig maar, want soms voelde ik die hele operatietafel bewegen van al het gesjor aan mij. Hoefde ik niet echt te zien.
De planning was drie kwartier: dat hebben ze ruimschoots verdubbeld. Het was een loeder van een (dubbele) breuk. Met een stevig drukverband de zaterdag doorgekomen. Gelukkig deden 'mijn' boys wat ze moesten doen en won Kampong A5 overtuigend van Delta Sport A5. Ze kunne het ook zonder mij, gelukkig maar!
In de loop van zaterdag flink aan de pijnstillers en een zware nacht. Maar einde van de nacht was het diepste dalletje, vanaf toen weer opgeklommen. Minder pijn (bijna niet) en na leren 'lopen' met een looprek en krukken. Sinds maandagmiddag weer thuis, het retourtje Diakonessenhuis duurde dus 4 dagen. En nu mag ik met mijn onderbeen in het gips met krukken de trappen op en af hier; nu is het even niet zo handig dat we een drive-in woning avant la lettre (begane grond garage en slaapkamer maar in 1955 noemden ze dat nog gewoon een herenhuis!) hebben.
 
 

De moraal

Vrede

Natuurlijk is het een naar avontuur, met veel pijn en nog meer pijn die komen gaat. Ik kon in het ziekenhuis mezelf nu heel makkelijk een shotje morfine geven, knopje indrukken en done. Is uiteraard wel begrensd. Heb nu van alles aan pijnstilling maar ben huiverig om dat te gaan gebruiken. De tijden van echte (bot)pijn moeten nog komen. Want er zal nog veel pijn komen, en nog veel meer hard oefenen. Leer ik ook de duistere (en strenge) kanten van Jeanette. 

Maar de klap is het hardste aangekomen tussen de oren. Wederom is dit een stap in de verkeerde richting. Dat het zou komen wist ik, een Skeleton Related Event, SRE. Alleen had ik daar nog helemaal geen zin in, nu al. Want op dit punt versla ik de statistieken wederom ruimschoots, maar dan in negatieve zin.

Oorlog

De komende maanden wordt het hard werken en revalideren, ik had me het half jaar post-chemo toch iets meer relaxed voorgesteld.
Maar goed, veel te kiezen heb ik niet, over twee weken op controle in het Diak en dan zien we wel hoe lang het staartje wordt van deze onfortuinlijke valpartij over een lullig stukje folie.
Het halve Oorlog en Vrede verhaal is nu al verteld, hierbij alvast een sneak preview van wat het aan het worden is. Af is het namelijk nog net niet helemaal, in plaats van Oorlog hangt er nu een heel kaal stuk folie. Om mij er aan te herinneren dat ik met die gebroken poot extra voorzichtig me door onze vertrouwde oude drive-in woning moet verplaatsen.

Als het projekt echt af is zal ik alsnog de foto's plaatsen die het eindresultaat helemaal laten zien.

En mocht ik weer eens stom doen en in een ziekenhuis belanden: voorlopig hou ik de trend dat dat telkens retourtjes zijn er zeer zeker in!