Kerstmis was niet helemaal verlopen zoals ik wilde maar Oud & Nieuw maakte weer een hoop goed. Met de kinderen thuis, spelletjes gedaan, even op straat geweest, voorzichtigjes de drempel over naar 2017.
Nou dit liep uiteindelijk toch iets anders dan gepland: maandagmorgen een afspraak bij het Helen Dowling Instituut. In Bilthoven, ommelandse reis per openbaar vervoer, dikke 10 minuten met de auto. Dat ging prima, alhoewel de auto vrijdag wel kuren had gehad. Maar die waren verholpen. Dacht ik. Het gesprek met Bert is altijd bijzonder, ik heb er veel steun aan. Veel gepraat over keuzes maken, horizon verleggen en afwegingen maken. En veranderingen, ook mentaal. Ik merk dat ik stukken minder klinisch mijn kanker benader maar steeds meer de afwegingen ga maken of een volgende stap ook echt wel de juiste is. Dat is zo, vol overtuiging ga ik volgende week naar Nijmegen, maar de drie keer daarna (om Radium af te maken) zijn zeker niet vanzelfsprekend, per keer maak ik een nieuwe afweging.
Weer op de terugweg bleek dat het niet waar was dat de auto weer goed functioneerde, gestrand in de bossen van Bilthoven. Met een auto die niet harder wilde dan stapvoets (sensor gasklep blijft hangen/positie buiten bereik dus je kunt gassen wat je wil: de motor reageert nergens op. Knap lastig!)
GVD. Dan maar de ANWB gebeld. Die er in 30 tot 60 minuten zou zijn, dat werd dus ruim anderhalf uur!
Toen de ANWB eindelijk kwam: bleek het gasklep-probleem als sneeuw voor de zon helemaal verdwenen! Wel een fout in met motormanagement systeem. Die is gereset. "Morgen maar naar de dealer gaan" was het advies. ANWB weg, ik er achteraan en na honderd meter: ZELFDE ELLENDE! De ANWB zag het niet, reed door, stond ik weer. En zag langzaam de achterlichten van de ANWB-auto in de verte verdwijnen.
Van chagrijn toen de KIA pechhulp gebeld. We zijn er over 30 tot 60 minuten. Stond ik weer.....
Uiteindelijk kwamen ze met een dikke takelwagen. Auto er op, pleur die maar bij de dealer op de stoep en dan mag die het probleem oplossen.
Met die dikke takelwagen werd ik netjes ergens in Utrecht bij een bushalte afgezet. En zo was ik om kwart over vier eindelijk thuis, om kwart voor twaalf vertrokken in Bilthoven. Hoezo tien minuten met de auto? Eigenlijk had ik om 1 uur bij de fysio moeten zijn, dat is me dus niet gelukt.
Het moge duidelijk zijn dat ik nogal heb lopen vloeken op al die ellende. Gaat het met jezelf niet helemaal optimaal en dan komt er nog zo'n avontuur over heen. Kon ik even niet hebben. En koud dat het dan wordt in zo'n stilstaande auto! Blij dat ik een warme jas bij me had.
Maar ik moet eerlijk zijn: eigenlijk zat er ook wel een gezonde portie (zwarte) humor in. Want ik was gestrand op een prachtig plekje, pal naast een mooi verkeersbord. Mijn uitzicht tijdens dat wachten was:
Ja, inderdaad, ik stond pal voor de afslag naar Den en Rust, begraafplaats en crematorium van Bilthoven. In de wachttijd zijn er inderdaad drie begrafenisstoeten en twee (lege) begrafenisauto's langs gekomen. Dat relativeert enorm. Met takelwagen en bus kwam ik uiteindelijk toch maar weer gewoon thuis, die afslag naar Den en Rust heb ik nog helemaal niet nodig. Nog los van het feit dat als het ooit zover komt ik niet naar Den en Rust ga, maar gewoon hier in de stad blijf. St. Barbara is hier zowat om de hoek en goed genoeg voor mij. Maar voorlopig nog niet hoor!
Toch weer uniek, hoe je zelf al ellendig bent en zo in deze autoshit terecht komt om dan ..... het geduld opbrengend je een realistisch maar zeker ook weer je optimistisch blik op de werkelijkheid overeind houdt en deelt met anderen!
BeantwoordenVerwijderen