Onnozele Kinderen

Gijs, Carine, Frank
Joost, Bas, Maartje

Een titel die wat uitleg behoeft. Om te beginnen: op de foto hiernaast staan echt slechts twee 'onnozele kinderen'. Om precies te zijn past dat plakkertje op mijzelf en op mijn jongste zoon, Gijs. Oftewel: er zit een heel andere betekenis achter dan je zomaar zou denken.

De oorsprong is bijbels en indirect heeft het veel te maken met de Driekoningen waar ik al vaak over geschreven heb (en binnenkort weer zal schrijven).
De wijzen uit het oosten waren de eerste buitenstaanders om het kindeke Jezus welkom te heten. "Een koning is geboren" was de boodschap die ze van een engel hadden gekregen en dankzij een heldere ster kwamen ze in de kerststal waar Jezus in de kribbe lag. Actueel thema in deze kersttijd!

Eigenlijk waren de wijzen op pad gestuurd door Herodes (de Grote), om uit te zoeken waar die koning was geboren die een bedreiging kon zijn voor zijn eigen troon. Toen de Wijzen in een droom vernamen dat Herodes kwaadaardige bedoelingen had en Jezus wilde doden, leidden ze hem om de tuin. Daarop ontstak Herodes in een hevige toorn en liet zijn mannen in Bethlehem en omstreken alle jongens van twee jaar en jonger vermoorden. Maar ook Jozef had in een droom een opdracht van een engel gekregen en was samen met Maria en Jezus naar Egypte gevlucht. Waardoor Jezus de zinloze moord op al deze onschuldige jongetjes is ontsprongen. Vandaag de dag wordt deze zinloze moordpartij op 28 december herdacht als "Het feest van de Onnozele Kinderen of Onschuldige Kinderen".

En waarom zijn Gijs en ik dan specifiek de 'onnozele kinderen' op deze foto? Vanwege de simpele reden dat wij beiden de jongste zoon zijn van ons gezinnetje. Ik heb er vroeger nog voordeel uit behaald, op Onnozele Kinderen was ik de baas in huis, mocht bepalen wat er gegeten werd. En mocht mee met mijn vader naar zijn werk. Als wolcommissionair maakte hij dan een rondje langs alle wolfabrieken om daar een kerstpresentje af te geven. Dat was al in de nadagen van de ooit zo goed florerende wolindustrie in Tilburg, zo rond 1963 denk ik.

Zonneklaar dus dat onnozel helemaal niets te maken heeft met meer of minder slim zijn. Ik koester het, ik  blijf nog steeds het kleine broertje van mijn drie zussen en grote broer. Daar verandert helemaal niets aan, zelfs niet het feit dat ik als jonkie nu verstrikt ben geraakt in vraagstukken rondom leven en dood waar ik eigenlijk nog helemaal niet over na wil denken.

En helaas kom ik dan toch uit op de andere betekenis van onnozel. Want ook al trek ik alle registers open om zo lang mogelijk het leven te koesteren: mijn troeven worden me in rap tempo uit mijn handen geslagen.
Zo net voor Kerst kwam er een hele vervelende aap uit de mouw: mijn grote zorgen dat het helemaal fout gaat werden niet gedeeld door het wijze gremium van dames en heren in Nijmegen. Inderdaad, mijn marker (de PSA) reageerde niet op de behandeling met Radium-223. Maar dat gebeurt vaak, "40% van de patiënten heeft na de derde behandeling een stijging van de PSA van 25% of meer" was de dooddoener die ik te horen kreeg.
Ammehoela, daar koop ik niets voor, nog voor de tweede behandeling is mijn PSA verdubbeld! En daarnaast voel ik me hondsberoerd, moeten mijn trainingsschema's wekelijks naar beneden worden bijgesteld en is er toch wel een heel stevig shot pijnstillers nodig om mij überhaupt aan de praat te houden!
Maar veel erger: het afnemen van een biopt (zie dit blogbericht) is volstrekt zinloos gebleken, te weinig actieve kankercellen. Nog tijdens die behandeling lag ik al te muiten dat er zo te weinig materiaal afgenomen werd. De afspraak was om twee biopten te nemen, maar de arts stopte (in het belang van de patiënt die daar op de behandeltafel lag te muiten) al na één biopt. Nou dat heeft het belang van mij niet geholpen, wel boren in die ribben maar uiteindelijk geen resultaat!

En zo voel ik me, op 28 december, alsnog een knap onnozel kind. Ik moest maar niet meer naar al die getalletjes kijken, het van me af schuiven. Was het advies van de Nijmeegse arts-onderzoeker. Mezelf in slaap sussen denk ik dan. En gelaten de behandeling ondergaan die elke opa van 75 jaar of ouder (want dat is primair de doelgroep voor deze behandeling) zonder moeilijke vragen te stellen ondergaat.

Dat past echt niet bij me. Onnozel of niet: ik laat me niet in slaap sussen. Maar sta wel gruwelijk met lege handen, zo aan het einde van dit jaar. Geen enkele experimentele behandeling is nu mogelijk, de volle zes behandelingen met Radium afmaken lukt mogelijk wel, misschien blijf ik steken op drie. Maar als ik achteruit blijf hollen in het tempo van nu: met een beetje geluk kwalificeer ik me dan nog net voor (een begin van) de behandeling met Cabazitaxel. En is de trukendoos verder helemaal leeg.

Heel veel tijd levert me dat allemaal niet op. Misschien zelfs niet eens de volle 12 weken van de Radium die ik eigenlijk al had ingeboekt. De weg naar "Onnozele Kinderen 2017" is daarom zonder meer een bijzonder ongewis pad. Ik heb er een heel hard hoofd in wat het nieuwe jaar ons gaat brengen.