Sneak preview

Een uitzonderlijk blogbericht. Zonder plaatjes. En eigenlijk gaat het niet over mij. Maar toch ook weer wel. Vandaag was enerverend. Verdriet heel tastbaar, een rollercoaster van emoties en spanningen, medische hoogstandjes en moeilijke beslissingen kwam er uiteindelijk toch op uit dat we vandaag Marcel (zie ook dit blogbericht van 6 mei 2016) hebben mogen begraven. Dertig jaar jong, ik ben bijna het dubbele. Zelf ben ik heel erg bezig zijn met de weg naar doodgaan, de meest bizarre dromen heb ik er over. Maar ik ben wel in staat om me er op voor te bereiden, ook al heb ik nog steeds geen idee hoe dat precies moet. Marcel had die kans niet.
Ooit gezegd dat de eerstvolgende begrafenis waar ik naar toe zou gaan die van mezelf zou zijn. Natuurlijk niet te houden zo'n krasse uitspraak, op hoge leeftijd zijn al weer ruim een jaar geleden de laatste twee naasten uit de generatie van mijn ouders overleden. Ook mijn schoonvader wist het recentelijk nog spannend te maken (zie dit blogbericht) maar scheurt ondertussen op zijn scootmobiel weer vrolijk door Emmen.
Alleen een begrafenis van een dierbare uit de volgende generatie: die had ik niet aan zien komen. En zo was het toch een beetje alsof ik een sneak preview had van het moment dat het mijn beurt is. Wat hopelijk nog lang duurt, maar dat is een andere uitdaging.
Mij rest hier en nu niet veel meer dan alle dierbaren van Marcel (en dat zijn er veel, heel veel heb ik vandaag gezien) sterkte toe te wensen. Zeker ouders en broer, vooral ook mijn lieve nicht Marike die zo dapper was ook zelf een woordje te spreken. En haar ouders en zussen, gewoon iedereen. Bedankt voor deze mooie en ingetogen afscheidsdienst!

Krasse uitspraken over mijn eigen uitvaart doe ik nu niet meer. Zie gewoon wel wat er komt. En hopelijk duurt dat nog lang. Alleen heb ik bange vermoedens dat dat wel eens anders uit kan pakken, een aantal lotgenoten die me heel na aan het hart liggen zijn al stukken verder op het ongewisse pad waar ik ook op glibber.