Berlijn en verder

Berliner Dom

Dit zou een blogbericht worden over mijn paspoort. Want het is gelukt, ik heb net voor we naar Berlijn gingen een nieuw paspoort gescoord. Met de foto ook gebruikt voor de campagne voor naamsbekendheid van kanker.nl er in als pasfoto.
Dat aanvragen van een nieuw paspoort was een kleine hobbel; hier in huis heb ik nog het paspoort van mijn vader. In april 1992 heeft hij dat zelf aangeschaft, nog vol plannen. In augustus 1992 is hij overleden. Dat zou mij niet overkomen, en dus direct met het hagelnieuwe paspoort naar Berlijn gegaan. Niet dat iemand het gecontroleerd heeft, maar feit is dat ik het gebruikt heb! En nog veel vaker wil gebruiken.
Maar goed, de werkelijkheid neemt soms wendingen die niet te voorzien zijn, en om eerlijk te zijn: ook voor mij nauwelijks te behappen. Intens bezig met je eigen ziekte, kanker, en toch wel dagelijks bewust van je eigen naderende (maar uitgestelde) dood. In Berlijn heel veel gedaan, een nieuw record op de stappenteller weten te krijgen: 22039 stappen. Ruim de helft zelfs zonder stokken of iets dergelijks. Fantastische reis.Voorspelbaar als ik ben twee keer een kaarsje op gestoken. Eentje in de Berliner Dom en later in de Kaiser-Wilhelm-Gedächtniskirche. Zie foto's.

Kaiser-Wilhelm-Gedächtniskirche

Intenties van de kaarsjes ga ik niet vertellen, da's van mijzelf. Mijn gedachten waren ook bij Barbara, die afscheid moest nemen van haar geliefde Richard, en Fabian die al zo jong verder moet zonder zijn vader. Richard is een dierbare lotgenoot van me, we volgden lang hetzelfde pad (ik op anderhalf jaar achterstand), pas bij de chemo heb ik een andere afslag genomen. En ben ik verder op achterstand gekomen, dat gelukkig wel. Helaas kon ik niet even vanuit Berlijn naar de begrafenis van Richard. Maar met mijn kaarsjes was ik er wel degelijk ook bij, in gedachten.
Weer thuis in Utrecht kwam pas de echte koude douche. En weet ik voor wie de kaarsjes ook zijn aangestoken! Marcel, vriend van mijn nicht Marike, die ineens geconfronteerd werd met hart falen en nu vecht voor zijn leven. Met spoed in Duitsland een kunsthart heeft gekregen. Ineens met hoge prioriteit op een donorhart wacht (ik ben orgaandonor maar helaas: mijn organen zijn allen op voorhand al onbruikbaar). We leven allemaal heel intens mee met Marcel en Marike. Erg attent dat wij een beetje in de luwte werden gehouden en dit nieuws pas bij terugkomst in Utrecht te horen kregen, van Janneke & Martijn.
Mij past nu stilte. En de intenties van de Berlijnse kaarsjes. Niet alleen voor Richard maar zeer zeker ook voor Marcel.