Stilte voor de storm?

Voortgang OoFu

Al weer twee weken stil aan het blog-front. Misschien wel een stilte voor de storm. Volgende week namelijk weer naar Nijmegen, de driemaandelijkse controle.
Het gekke is dat ik eigenlijk al weet wat daar uit komt. Doorgaan met de huidige behandeling, de Enzalutamide doet (denk ik) nog steeds zijn werk. De bijwerkingen zijn zeker te behappen. Zo stram als een opa van 80 soms, maar aan spiersterkte geen gebrek, in alle groepen. Met sommige spiergroepen weer bijna op het niveau van de zomer van 2014 (vlak voor begin van de chemo en aansluitende enkel perikelen). En op sommige punten zelfs al weer veel verder.
Dat voelt goed, heel goed. Niets aan te merken op de spiersterkte en ook de conditie is (aangetoond met een sportkeuring) zeker voldoende. Maar ondanks die toegenomen spiersterkte voel ik ook dat de gewrichten en botten het steeds zwaarder krijgen. Direct gevolg van de medicijnen maar daarmee stoppen is ook geen optie.
Volgende week dus weer meten (PSA) en dan weten we meer. Iets hoger, gelijk of iets lager? Voor het beleid maakt het (denk ik) weinig uit en wordt de Enzalutamide voortgezet. En gek genoeg heb ik er toch al een week buikpijn van. Iets hoger betekent dat de eerste stijging een feit is, en bij drie stijgingen wordt het tijd voor herziening van het beleid, heeft de Enzalutamide zijn werk gedaan. En dat is geen geruststellend idee, zoveel troeven kan de oncoloog ook niet meer uit haar mouw schudden.
Wordt het dan volgende week echt stormachtig? Niet in kordate acties of spectaculaire uitslagen. Is de beeldspraak van een storm dus niet helemaal terecht. Maar ben ik er wel stil van, compleet met buikpijn en al.
Wordt vervolgd, ik meld binnenkort wel uit welke hoek het lentebriesje uiteindelijk is gaan waaien.