woensdag 11 november 2015

Spagaat

Een gigantische spagaat, dat was hoe ik me afgelopen weekend voelde, met één been in Mierlo en het andere in Emmen. En dat terwijl ik nooit aan turnen heb gedaan. Sportief ben ik pas geworden onder aansturing van de oncologie fysiotherapeute. Die d'r nog een hele klus aan gaat krijgen om me weer echt en goed mobiel te krijgen, de bot-aangroei gaat niet zoals gehoopt. Helaas kan ik nog niet vol aan de bak met revalideren maar loop nog vijf weken met mijn Walker (demontabele gips) rond.

Mierlo
Eén been van mijn spagaat stond in Mierlo. Goede familie-traditie, ik heb er eerder al over geschreven in dit blogbericht. Toen (mei 2014) ging het over een dagje Efteling en afgelopen zondag was het bowlen en een grill-buffet in Mierlo. Op kosten van mijn moeder. In 2004 overleden maar een deel van de erfenis (huis verhuurd aan anderen) hebben we onverdeeld gelaten. En om de zoveel tijd kunnen de vijf kinderen dan met aanhang, hun kinderen en partners en ook daar weer de kinderen van op kosten van oma iets leuks doen. Op de foto de vijf kinderen Schots (founding fathers & mothers) waar het allemaal mee begon. Ondertussen een clan van 31 personen. En het was fantastisch met al deze mensen die me zo dierbaar zijn. De allerjongste generatie kon met enige hulp ook al meedoen. Traditie is ook dat een nieuwe partner voor een van de neven of nichten de opdracht krijgt om de 'founding fathers and mothers' in de juiste volgorde van leeftijd te plaatsen. De volgorde op deze foto is zeker niet goed (ik ben de benjamin en zit in het midden) maar helemaal goed had Marcel (H.) het toch niet. Moet ik mijn kinderen wel even souffleren dat ze hun eventuele partners op deze gekke traditie voorbereiden en ook al ben ik er dan niet meer hun partners de overige vier kinderen Schots wel in de goede volgorde neer kunnen zetten!

Emmen
Het andere been van de spagaat stond in Emmen. Bij mijn schoonvader (79 jaar) die via de huisarts (donderdag) in het ziekenhuis terecht kwam (ook donderdag), uiteindelijk zelfs op de Intensive Care (vrijdag). Dat was schrikken, vooral voor Carine. Die toch al wat op haar bordje heeft met de zorg voor mij. Heel terecht heeft ze de prioriteit bij haar vader gelegd en was zij niet op de bowlingbaan in Mierlo maar op de IC in Emmen. Waar ze gelijk ook voor zorgtaken ingeschakeld werd, terwijl de Schotsen aan het grill buffet zaten stak zij op de IC de handen uit de mouwen. Met deze foto is niets mis, om nog iets privé te houden is er een blur-filter overheen gelegd.
En ik hobbelde ondertussen op mijn krukken overal tussendoor. Een bowlingbal heb ik niet aangeraakt, dat kon echt niet. En dat maakte toch wel pijnlijk duidelijk dat ik echt aan het inleveren ben, beetje bij beetje. Drie stappen achteruit (vorige week nog in een rolstoel) en twee stappen vooruit (op krukken toch maar mooi bij de familiedag). Met mijn gedachten ook op die IC in Emmen, hoe vergankelijk kan het leven zijn.

Mierlo
Maar goed, terug naar Mierlo. Daar was het feest van de Schotsen. En daar was ik ook, al was het niet altijd heel makkelijk. Maar het is goed, zo'n bad van (familie)warmte om je heen. En ik heb er wel degelijk heel intens van genoten. Bedankt allemaal!
Op de foto de nestor van de jongste generatie (Thomas) die ook aardig mee kon bowlen. Met wat hulp, maar dat mag de pret niet drukken.
En heel toevallig werden er twee foto's gemaakt van de kinderen uit één gezin, niet noodzakelijkerwijs op volgorde van leeftijd. Het viertal is ons kroost. Wie weet wordt de traditie in ere gehouden en moeten nieuwkomers in die families later deze kinderen op de juiste volgorde zetten! Ga ik niet meer meemaken, en mijn broer en zussen misschien ook wel niet maar wat ik wel heel zeker weet en weer in volle glorie gezien heb: mijn ouders kunnen trots zijn op hun kinderen. En wij kinderen weer trots op onze kinderen, en dan gaat het met de volgende generatie onder aanvoering van Thomas vast ook helemaal goed komen!


Naschrift: het kan allemaal snel gaan. De IC in Emmen is ingeruild voor de afdeling Geriatrie. Schoonvader nog erg verward maar wel van alle apparaten af en overgeplaatst naar een 'normale' afdeling. En ik heb weer de euvele moed gehad me te laten zien bij ING. Op de nieuwe lokatie, voor iedereen al helemaal bekend maar ik wist er heg nog steg te vinden en mijn toegangspas werkte al niet meer, was 'slapend' gemaakt omdat ik al meer dan zes weken niet aanwezig was geweest.
Die toegangspas is weer wakker en als ook het ziekenhuis avontuur in Emmen weer voorbij is kunnen we de 'normale' draad weer oppakken. En daarin is voorlopig nog geen tijd voor begraven of cremeren, ik heb het nog veel te druk met andere dingen. Een hele klus om al die bordjes in de lucht te houden, soms is dat erg zwaar. Maar gelukkig is het niet erg als er soms een klein bordje valt en breekt. Zolang het grote bord met het goede voornemen dat de eerstvolgende begrafenis waar ik echt naar toe moet die van mezelf is maar heel lang in de lucht blijft. Veel langer dan de grafiekjes van Enzalutamide me voorspellen! Jongleren is dus het devies, niet turnen.

1 opmerking:

  1. Met trots blijven jongleren, dat gun ik je. Trots op Carine, terecht present bij haar vader. Hartverwarmend hoe je over de familiedag schrijft, met een rakend realisme als het om jezelf gaat. De spagaat was heel herkenbaar, maar niet weg te nemen.
    Tot slot, jouw kinderen kennen ons goed genoeg om te weten dat we voor hun vriendjes/ vriendinnetjes een andere uitdaging gaan bedenken!!
    Samengevat: klasse en respect voor je, met trots vertel ik hoe ' mijn broertje het doet'

    BeantwoordenVerwijderen