Efteling!

Het duurde even, maar zo langzamerhand zijn de scherven van het grote inleveren weer gelijmd. Er blijven wat barstjes over, zo rap klim ik die trappen op Utrecht CS niet meer op. Maar boven kom ik, zonder gebruik te maken van de roltrap. Anders wordt Jeanette boos!

Heel veel scherven zijn er gelijmd op zondag 4 mei. Familiedag. Goede gewoonte die we er nu al 10 jaar inhouden. Van je ouders krijg je heel veel adviezen mee, ze zijn heel bepalend voor je start maar uiteindelijk moet je het toch zelf doen. En zo heb ik ook meegekregen de gevleugelde uitspraak dat "je elkaar pas echt leert kennen als je een keer gedeeld hebt". Oftewel: in goede harmonie een erfenis verdelen is toch de ultieme lakmoesproef. Dat niet iedereen dat kan wordt pijnlijk duidelijk als je al zappend een stukje Familiediner meekrijgt. Werkelijk onvoorstelbaar over welke futiliteiten mensen elkaar het kot uit gaan vechten. En dan moeten ze vaak nog beginnen aan het verdelen van een erfenis. Zelfs op voorhand kun je daar al ruzie om krijgen, ving afgelopen week bij de koffieautomaat zo iets op. Had de neiging om gelijk Bert van Leeuwen te gaan bellen maar alleen al de subtiele opmerking dat dit een mooie case was voor het Familiediner maakte duidelijk dat Bert hier maar beter niet aan kan beginnen.

Maar dat terzijde, ik dwaal af van de Efteling. Al weer tien jaar geleden is het dat mijn moeder is overleden. En al tweeëntwintig jaar sinds het overlijden van mijn vader. In beide gevallen hebben we met zijn vijven (broer en drie zussen) de lakmoesproef glansrijk doorstaan. Alhoewel we er eigenlijk nog niet helemaal mee klaar zijn, een verhuurd huis is onverdeeld gebleven. Met geld voor onderhoud. Maar ook inkomsten vanuit de huur. En dat werkt wonderwel. Want om de zoveel tijd kunnen de vijf kinderen met aanhang en weer hun kinderen met ook daar weer aanhang van en zelfs de daaropvolgende generatie op kosten van moeder een leuke dag organiseren. En op die manier kwamen we dus zondag 4 mei met 25 man sterk in de Efteling terecht.

Nostalgie, als kinderen kwamen we er al heel vaak, vanaf het allereerste begin. Toen was er enkel een speeltuin (met restaurant Het Witte Paard waar vader op het terras zich met een biertje installeerde) en het Sprookjesbos. Vele jaren was er een abonnement en de meeste kleinkinderen zijn door oma wel eens meegenomen voor een dagje Efteling.
   

En zo liep ik daar rond op die zonnige zondag van 4 mei. Prachtig weer. Als moeder er nog geweest zou zijn had ze vast de opmerking gemaakt dat vader dat vanaf boven toch maar even goed geregeld had! Of ze het nu samen voor ons zo geregeld hebben: ik weet het niet. Geloof het niet, maar fijn was het wel. Wat er is straks, na de dood? Een vraag die me begrijpelijkerwijs veel bezig houdt de laatste anderhalf jaar en zeker ook die dag in de Efteling. En een antwoord heb ik niet. Geloof wel dat er meer is dan helemaal niets. Maar dat is vast niet zo concreet dat ik straks vanaf boven aan de knopjes voor het weer ga draaien. Ik merk het wel als het zover is. Voor de dood zelf ben ik dan ook niet bang, als het zover is dan heb ik er alle vertrouwen in dat het geen strijd gaat worden. Waar ik wel bang voor ben is dat de tijd tot aan mijn dood veel en veel te kort is, ruim minder dan nodig om alles te realiseren waar ik nog van droom. En dat stemt me niet vrolijk.
Die gedachten speelden wel mee op die zonnige middag in de Efteling maar werden eenvoudig naar de achtergrond gedrukt. Het duurde wat langer om naar een volgende attractie te komen, op snelheid had ik wel ingeleverd. Maar ik kwam wel overal en heb er ook voor de volle honderd procent van kunnen genieten! Daar was niets op ingeleverd.

Deze foto is een leuke, de nieuwkomer in dit bonte gezelschap kreeg de opdracht de vijf kinderen waar deze groep mee begon op een rijtje te zetten. Ging redelijk goed, hij draaide mij en en mijn broer om. Alleen dacht ie wel dat het van jong (links) naar oud (rechts) was. Was ik ineens bijna de oudste in plaats van de jongste! Laten we het er maar op houden dat hij z'n aanstaande schoonmoeder (helemaal links) wilde complimenteren!

De dag werd afgesloten met een heerlijk buffet in De Globetrotter. Prima verzorgd. Goed geregeld voor deze groep. Heel wat jaren geleden brak dat mijn vader wel een keer op. Niet al te best ter been wilde hij op het terras daar rustig gaan zitten en in de traditie van Het Witte Paard er wat bij bestellen. Dat kon niet want de horecagelegenheid was afgehuurd door een groep. Geen uitzonderingen mogelijk. Nu waren we zelf zo'n groep en gelukkig zaten er wel mensen op het terras wat te drinken. Zoals vader het gewild zou hebben.  En als hij het bonte gezelschap van zijn kinderen en alles wat daar van is gekomen gezien zou hebben was hij vast heel tevreden geweest. Net zoals moeder.
Een prachtstel, geen twijfel over mogelijk, en dat koester ik ook. En al bij al bleek dat toch het gereedschap te zijn waar de meeste scherven van mij weer netjes mee aan elkaar gelijmd zijn. Dank daarvoor.

De draad is weer aardig opgepakt. Eén klusje blijf ik alsmaar voor me uit schuiven: de fouten halen uit het concept-testament dat er nu is. Moet wel gebeuren (zeker gezien die nog niet verdeelde erfenis van mijn moeder) maar staat even laag op de prioriteitenlijst. Want eigenlijk weet ik het ook wel dat dat niet nodig is, ik heb er alle vertrouwen in dat ook mijn erfenis zonder gedoe geregeld gaat worden. Wel pas over een hele tijd hoor! Stel dat Bert van Leeuwen dan nog steeds de limo rond laat gaan voor zijn Familiediners: bij ons hoeft ie niet langs te komen.