Onze eigen Alpe d'Huzes

Mijn vorige blogbericht kondig ik op Facebook aan als de vakantiekaart die we gingen sturen.Ik heb de smaak te pakken en stuur er nog eentje vanaf Kefalonia!

Hier staan we bij de meet voor onze (fiets)dagtocht over Kefalonia. Georganiseerd door Guido van Meeteren van Hellenic Cycling. 

Bij de instructies eerlijk opgebiecht dat ik een fiets met drie versnellingen had, maar die eigenlijk zelden gebruikte. Er niet bij vermeld dat ik recentelijk er achter kwam dat ik zowat alles in de eerste versnelling deed.

Op dit eiland was het andere koek. Pittige klimmetjes, flinke afdalingen. Eerst het klooster met een relikwie van St. Andreas (tuurlijk heb ik ook daar een kaarsje opgestoken!). Maar de grootste uitdaging was de burcht. Niet eens echt hoog, dikke driehonderd meter omhoog. We mochten van Guido ook de hoofdweg terug nemen maar dat was mij de eer te na. En dus heb ik mijn persoonlijke Alpe d'Huzes gereden daar. Dankzij de intervaltraining van Jeanette iet in één strakke lijn naar boven. In vele kleine stukjes, maar boven kwam ik.

Daar zijn prachtige foto's van (maar die heb ik nu even per ongeluk weggegooid, hopelijk nog te herstellen). Maar belangrijker: trots er op dat ik dat toch maar wel gedaan heb. Weliswaar niet een complete Alpe d'Huez maar zo voelde het wel.  

Vandaag het wat rustiger aan gedaan. Per boot naar Itaka, zo dicht in de buurt kwamen we er uiteraard niet onder uit om het eiland van Odyseus te bezoeken. En ook daar wist ik weer een kaarsje te scoren, ditmaal bij de heilige Nicolaas!

Gemengde gevoelens nu; vakantie bijna voorbij en spannende tijden gaan volgen. Waar nu al gedoe over is; ik wil nog onder geen enkele voorwaarde zorgverleners bij mij in huis hebben. Maar de fabrikant van Xgeva is zo volhardend dat ie me zelfs in Griekenland weet te achtervolgen omdat die spuit toch echt bij mij thuis gezet moet worden. Luid mopperend ben ik van onder de Griekse zon maar akkoord gegaan, nog 1 keer mogen ze thuis langs komen maar voor daarna maken we betere afspraken.

Oftewel: strijdbaar dus om de volgende periode met chemo (en Xgeva) in te gaan. Ik ben bloednerveus voor wat komen gaat maar er wel klaar voor!

Vakantie, bedevaart of beiden?

Vakantie. In Griekenland dit jaar. Met Carine & kidz in een dikke Fiat bestelbus (met airco maar zonder navigatie. CityMaps2Go is al menig maal onze redding geweest) door (de binnenlanden van) Griekenland: ik geniet intens en maximaal! Na

  

Athene en Delfi nu aangeland in Καστρακι vlak bij Καλαμπακα. Waar heel veel kloosters zijn, gebouwd op onmogelijke plekken boven op de rotsen.

En dus gingen wij aan de klim over prachtige maar wel steile paadjes. Na een uur zwoegen stonden we wel mooi boven op de berg, klooster Agia Trias (we blijven echte papen en gaan zelfs op vakantie op zoek naar  kloosters!). Op mijn tandvlees dat wel en doorweekt tot op de draad. Schitterend uitzicht, de klim zondermeer waard!

Als ware het een echte bedevaart. Per slot van rekening is het daar allemaal mee begonnen, de nationale bedevaart naar Lourdes in 1988 is het begin van ons gezin.

Maar al bij al voelde het niet zo, geen drie stappen voor- en dan weer twee achteruit. Wel als een overwinning op mijzelf, ook al heb ik dan heel veel ingeteerd in het afgelopen jaar: uiteindelijk stond ik toch maar wel boven op de berg. Precies een jaar geleden trokken we door de binnenlanden van Thailand, ook zo'n inspanning maar het recupereren ging toen toch wel stukken sneller. En dat is een waarheid waar ik steeds minder om heen kan: het blijft inleveren.

Daarom een lichtje opgestoken, daar boven op de berg in het klooster Agia Trias. Het pad voor komend jaar is duister, en het zal een hele uitdaging worden alle beproevingen te doorstaan. Maar dit lichtje kan (en zal) me helpen op die weg.

En wie weet werkt dit lichtje ook wel voor anderen. Mijn collega's bijvoorbeeld die uitgerekend vandaag te horen kregen of ze wel of niet mee verder mochten naar de nieuwe organisatie. Van een aantal weet ik dat dit wel is, ongetwijfeld zijn er ook mensen die een niet hebben gekregen. Ik leef met jullie mee en ook al bewandelen we een heel ander pad: dit simpele kaarsje is ook bedoeld om jullie bij te lichten!

En werd het met de klim van vandaag ineens een bedevaart ipv vakantie? Of beiden? Ik weet het niet en hou het gewoon op de volgende stap op m'n levensweg waar nog heel wat stappen op te zetten zijn. Samen met mijn gezin en al die andere dierbaren. En dat lichtje sluit ik in me, in de hoop dat ook anderen er wat aan hebben. Want er is veel meer dan alleen mijn verhaal in deze wereld!

Gekke stoere papa

Enerverende week. Waarin veel gebeurde. En dochterlief de spijker toch wel perfect op de kop sloeg met onderstaande bericht op Facebook:

Gekke stoere papa die vrolijk door blijft kletsen terwijl zijn eerste tattoo gezet wordt, ondertussen zit ik hier in m'n broek te schijten  Trots! 

Zeker dat laatste woord deed me extra goed; de tijd van twijfel of ik dit project moest doorzetten was ik al lang voorbij. Maar blijkbaar is mijn verhaal overgekomen. Het berichtje op Facebook sloeg wel in als een klein bommetje, binnen de kortste keren een fors aantal likes!

Natuurlijk hoort daar een heel verhaal bij. En ook foto's. Michel (MokoToko in Houten) in actie, mijn verhaal begreep hij goed en er rolde een prachtig ontwerp uit. Twee zelfs, want na ampel beraad was ik tot de conclusie gekomen dat ik zowel vrouw als kinderen dicht bij me wil houden op de barre en boze tocht die ik binnenkort af ga leggen.

Al heel lang stond er op mijn bucketlist dat ik een tattoo wilde laten zetten. Uiteindelijk werden het er twee!

Het resultaat mag er zijn. Op de rechterarm (foto links!) een roos zoals we ook gebruikt hebben bij ons trouwen. Geen naam/namen of letter(s). En dat had ik goed ingeschat. Het is mijn lijf en ik mocht doen wat ik wilde van mijn echtgenote maar dat het enkel de datum was geworden kon ze zeer waarderen.


Op de linkerarm (foto rechts!) een klavertje vier met de voorletters van kinderen in de blaadjes. Hier nog een beetje rood en heftig maar het resultaat is precies wat ik wilde en bedoelde. Michel heeft de tijd genomen naar mijn verhaal te luisteren en het perfect vastgelegd.

De details hier beter te zien. De vier letters van onze vier kinderen en aan de andere kant enkel een datum.

Natuurlijk heb ik ook nog nagedacht over het waar en waarom van deze beide tattoos. Niet eens een echt lang verhaal maar wel iets wat meer geschikt is om gewoon te vertellen. Life.

De reacties die ik krijg zijn fijn. Ongeloof dat ik het überhaupt van plan was en helemaal dat ik het door heb gezet. Maar als de betekenis er van duidelijk is is er vooral begrip, veel begrip. En dat doet me goed.
Om heel eerlijk te zijn: het afvinken van dit item op mijn bucketlist heeft me een ontzettende stoot energie gegeven, het dipje van afgelopen zaterdag weer ver achter me gelaten.




Maar goed, dat was niet alles deze week. Woensdag was het weer test-dag bij OoFu en mocht ik laten zien of de conditie en spiersterkte een beetje op peil was gebleven. Om eerlijk te zijn: dat viel me alles mee! Jeanette was terecht "Blij met - en voor mij."

Maar de week was hiermee nog niet op. De grootste hobbel moest nog genomen worden. Afspraak in Nijmegen, met alle ins en outs over de kuren Docetaxel die binnenkort van start gaan. Om precies te zijn op 6 augustus. Om 13:00 uur. Eng. Heel eng. Ook al viel het verhaal eigenlijk best wel mee, de oncologieverpleegkundige kon het allemaal prima uitleggen. Wat het precies met mijn lichaam gaat doen is nog onbekend, maar dat het niet niets is is wel heel duidelijk.
Ook de PSA is nog bepaald; uitslag nog niet bekend, ik voorspel 20,25.
Nou heb ik overal een mooi plaatje bij maar van deze zware bevalling niet. Komt nog wel, de plek gezien waar ik aan het infuus mag en daar zal ik nog heel wat uren doorbrengen. Plaatje dus de volgende ronde.
Ter afsluiting met echtgenote en dochter nog Nijmegen in geweest. Lunch in De Waagh, Prima. En daar zijn dankzij Facebook weer we plaatjes van.