Het grote inleveren

Woensdag 30 april is is uiteindelijk een markante dag geworden: het voelt als de dag dat het grote inleveren echt is begonnen. Ik ben terecht gekomen in de volgende (en laatste) fase van de prostaatkanker.
Om te beginnen was er al het gedoe met de sportschool. Mooie slogan had Health City, Fitness & More. Nou vanaf 1 mei is dat "more" helemaal weg, als een dertien in een dozijn sportschool gaan ze door als BasicFit. Alles wat ook maar een beetje ruikt naar meer is rücksichtslos geschrapt. Zelfs voor een glaasje water bij het sporten moet je apart gaan betalen en de kluisjes kunnen niet meer op slot als je niet je eigen hangslot meebrengt. Op 30 april voor het laatst van het 'more' gebruik kunnen maken.

In anderhalf jaar heb ik onder de bezielende aansturing van Jeanette van OoFu een redelijke conditie opgebouwd in deze sportschool. En 30 april was weer een meetmoment en over de hele linie weet ik de kracht op niveau te houden. Slechts marginaal inleveren. Zie plaatje. Waar ik heel trots op ben.
Dat het plaatje er nog zo goed uitziet is (ik citeer Jeanette) "puur op wilskracht". Want dat de conditie over de hele linie langzaam achteruit schuift merk ik ook, de trappen van Utrecht CS worden alsmaar hoger! De wandeling van Sloterdijk naar werk duurt ook steeds langer. Ontkennen heeft geen zin: op dit punt ben ik helaas al aan het inleveren.
Naast dat inspannen in de sportschool was ook het ontspannen na het  sporten heel belangrijk, het moge duidelijk zijn dat er in het basic-shit concept na 30 april geen ruimte meer voor is. Daar baal ik enorm van, moet dingen inleveren die ik nog helemaal niet in wil leveren. In dit geval wordt dat door anderen bepaald (puur uit winstbejag) en dat steekt extra.

Wat ook op 30 april werd bevestigd: de diagnose CRPC (Castration-Resistant Prostate Cancer) is nu definitief. Dat komt niet onverwacht, wel erg ongelegen en altijd te vroeg. De interpretatie die de uroloog er aan geeft ging echter verder dan ik ingeschat had.
Nog maar net een jaar geleden, bij een plotselinge stijging van de PSA, was ze heel stellig: "Hormonaal ben ik nog lang niet uitbehandeld!". De laatste stijging lijkt niet spectaculair (van 3.7 naar 6.7, zie het beroemde plaatje) maar is wel zorgwekkend. De extra hormoonbehandeling gestart in december is nu gestopt ter voorbereiding op volgende behandelmogelijkheden. Oftwel: hormonaal is ze nu toch uitbehandeld, en dat terwijl ik pas anderhalf jaar in dit traject zit.
De forse stijging van de PSA (52 dagen verdubbelingstijd) is zorgelijk. Over zes weken weer het volledige bloedbeeld bepalen. Naar verwachting is de PSA dan weer fors gestegen, zeker ook omdat de anti-androgenen nu gestopt zijn. Bij een echt hele forse stijging is er geen ruimte meer om nog wat te gaan experimenteren. Wat ik eigenlijk wel wilde, om chemo maar voor me uit te schuiven. Had in mijn achterhoofd om mee te doen aan de trial immuno-technologie (Prostvac) van Prof. W. Gerritsen in Nijmegen. Met een milde en gemodificeerde versie van het pokken-virus het eigen immuun-systeem herprogrammeren opdat ook de prostaatkanker als lichaamsvreemd wordt gezien en dus opgeruimd. Het risico in de controlegroep uit te komen is echter aanzienlijk (kans 1 op 3) en daarmee zou ik belangrijke maanden behandeltijd verliezen. Volgens de uroloog ben ik nog veel te jong om niet als eerste klap de zwaarst mogelijke uit te delen: chemo dus. Daarmee is Docetaxel akelig dichtbij aan het komen. Met een hoop nare bijverschijnselen van dien, op dat moment zal er heel wat ingeleverd moeten worden,. Van het lezen van de patiëntinformatie wordt ik bepaald niet vrolijk.  

Hield het dan op met inleveren zo rond 30 april? Nou niet helemaal. Mijn werkgever heeft het weer eens op de heupen gekregen en is (opnieuw) aan het reorganiseren. Om een prachtig nieuw model neer te leggen en verdomd het is nog waar ook: dat was de manier waarop we een dikke tien jaar geleden werkten!
Dikke documenten, lastige e-mails, moeilijke besluiten. Het komt er op neer dat iedereen vogelvrij is verklaard. Mag gaan solliciteren op niet echt duidelijk omschreven nieuwe functies. Waar de tip is dat je vooral moet aangeven hoe je je wil ontwikkelen, welke pracht kwaliteiten je nu al hebt en nog belangrijker welke extra kwaliteiten je over twee jaar hebt. Met als adagium: ontwikkel je zo breed mogelijk om ook ruim inzetbaar te zijn (of worden).
Een begrijpelijke insteek van een werkgever maar dat staat enigszins haaks op mijn bittere werkelijkheid. Die is van inleveren, en niet uitbouwen en breder inzetbaar worden.

Nogal veel komt er dus nu ineens samen op mijn bordje te liggen. En onbedoeld waren daar twee volstrekte buitenstaanders de dupe van. Alsof de duvel me op de hielen zat aan de slag gegaan om de website van Kampong Voetbal toekomstvast te maken. Het leunt nu nog te veel op mijn specifieke inbreng en ook op dat punt zal ik uiteindelijk in moeten gaan leveren. De gedrevenheid om het in een klap gelijk goed te hebben was enorm. Sorry Raymond en Pieter, ik waardeer bijzonder dat jullie zo veel tijd in mijn (onmogelijke) vragen hebben gestopt (en nog stoppen) maar de lat had ik eigenlijk wel te hoog gelegd. Voor mezelf dan. Ga er vol goede moed mee verder en met jullie hulp gaat dat vast wel lukken, met stapjes komt die lat telkens hoger. En dat is voor de waan van vandaag tegendraads: heeft niets met inleveren te maken!

Ga ik dan zomaar alles inleveren?? Dacht het niet. In ieder geval niet de vakantie naar Griekenland die al geboekt is. Met de familie, zes man sterk. De bouwsteen "varen" kon niet eens met één bootje ingevuld worden, moeten er twee zijn. En de bijbehorende huurauto was ook een buitenmodel, groot en daardoor extra duur. Moet maar eens overleggen hoe eventuele behandelingen netjes om mijn plannen heen geplooid kunnen worden. Waarbij ik geen risico's ga nemen, met chemo in mijn lijf het vliegtuig naar Athene in lijkt me een uitermate slecht plan en dat gaat dan ook niet gebeuren.

En tot die tijd? Gewoon genieten van de dag, laat maar komen wat komt. Zoals bijvoorbeeld het feit dat Kampong C9 kampioen is geworden. Ook al kost me dat een lieve duit, maar dat gaat naar het goede doel Stichting Alenbo.
En natuurlijk ben ik extra trots op "mijn" B5, die afgetekend dubbelkampioen werden. In na- en voorjaarscompetitie!