Lustrum

Een datum die diep in mijn geheugen staat gegrift is 19 oktober 2012 toen (na precies één week van onderzoek) de diagnose uitgezaaide prostaatkanker werd gesteld. Niet te genezen, het stond er echt, zwart op wit in de brief aan de huisarts. Behandeld is er wel, maar enkel om uitstel te bewerkstelligen. Niet gericht op genezing, enkel palliatief.
Vandaag is het zowaar het eerste lustrum van die diagnose, wie had dat verwacht?  Een periode waarin ik voornamelijk last heb gehad van de bijwerkingen van alle behandelingen en niet zozeer van de kanker zelf. Pas de laatste tijd, zo sinds eind 2016, is het de prostaatkanker zelf die opspeelt.

In al die jaren heb ik de hele ellende van me afgeschreven, op kanker.nl en ook in mijn blog. Heel tegendraads juist de openbaarheid opgezocht met iets wat toch wel erg persoonlijk is. En dat werkte wonderwel voor me.
De algemene tendens is dat je moet vechten, de oorlog tegen kanker moet winnen. "Help kanker de wereld uit" is zo'n slogan, maar ik kan er niets mee. Dan moet ik zelf als eerste preventief geruimd worden, anders gaat mijn kanker de wereld niet uit. Dacht het toch niet.

Ik leg het anders uit, ik voer geen oorlog tegen kanker maar vecht juist voor een optimaal bestaan in het leven. Weliswaar mét kanker maar een gevecht voor een kwalitatief goed leven.
En dat lukt, verbazingwekkend genoeg. Misschien heb ik het wiel wel opnieuw uitgevonden maar ik ben helemaal niet ontevreden met het feit dat ik nu dit lustrum gehaald heb. Tegen alle verwachtingen in. Ook al is het dan met flinke beperkingen, de kwaliteitseisen zijn op maat gemaakt en het gaat goed zo ie nu gaat.
Rug recht, kop vooruit en gaan met dat wat nog kan. Het volgende lustrum? Dat zeker niet, de horizon ligt nog steeds op weken, 2018 heb ik nog niet in beeld maar dat zit me ook op generlei wijze dwars.