Lustrum

Een datum die diep in mijn geheugen staat gegrift is 19 oktober 2012 toen (na precies één week van onderzoek) de diagnose uitgezaaide prostaatkanker werd gesteld. Niet te genezen, het stond er echt, zwart op wit in de brief aan de huisarts. Behandeld is er wel, maar enkel om uitstel te bewerkstelligen. Niet gericht op genezing, enkel palliatief.
Vandaag is het zowaar het eerste lustrum van die diagnose, wie had dat verwacht?  Een periode waarin ik voornamelijk last heb gehad van de bijwerkingen van alle behandelingen en niet zozeer van de kanker zelf. Pas de laatste tijd, zo sinds eind 2016, is het de prostaatkanker zelf die opspeelt.

In al die jaren heb ik de hele ellende van me afgeschreven, op kanker.nl en ook in mijn blog. Heel tegendraads juist de openbaarheid opgezocht met iets wat toch wel erg persoonlijk is. En dat werkte wonderwel voor me.
De algemene tendens is dat je moet vechten, de oorlog tegen kanker moet winnen. "Help kanker de wereld uit" is zo'n slogan, maar ik kan er niets mee. Dan moet ik zelf als eerste preventief geruimd worden, anders gaat mijn kanker de wereld niet uit. Dacht het toch niet.

Ik leg het anders uit, ik voer geen oorlog tegen kanker maar vecht juist voor een optimaal bestaan in het leven. Weliswaar mét kanker maar een gevecht voor een kwalitatief goed leven.
En dat lukt, verbazingwekkend genoeg. Misschien heb ik het wiel wel opnieuw uitgevonden maar ik ben helemaal niet ontevreden met het feit dat ik nu dit lustrum gehaald heb. Tegen alle verwachtingen in. Ook al is het dan met flinke beperkingen, de kwaliteitseisen zijn op maat gemaakt en het gaat goed zo ie nu gaat.
Rug recht, kop vooruit en gaan met dat wat nog kan. Het volgende lustrum? Dat zeker niet, de horizon ligt nog steeds op weken, 2018 heb ik nog niet in beeld maar dat zit me ook op generlei wijze dwars.

Kraamvisite

Heel veel ontzettend lieve en fijne reacties kreeg ik op mijn vorige blogbericht, Zomervakantie 2017 en verder. Allemaal bedankt daarvoor.
Rug recht, kop in de wind, op naar deze nieuwe uitdaging! Dat was het devies van mijn vorige blog. Tja, hoe pak je dat aan? Het ging gewoon vanzelf, er is weer een soort van evenwicht gevonden. Veel doe ik niet, maar dat wat er gebeurt is extra intens.

Saaie stof voor blogberichtjes, dat wel, en een verhaal van wat er allemaal gebeurt per dag is nou ook niet iets waar mijn lezers op zitten te wachten. Pik er daarom maar één hele bijzondere gebeurtenis uit: kraamvisite bij mijn lieve nicht Janneke, samen met Martijn de trotse kersverse ouders van Abel.
Om eerlijk te zijn: ik wilde het poepie graag en zo snel mogelijk maar zag er wel als een berg tegen op. Het raakt tot diep in mijn ziel de meest gevoelige zenuw die mijn ziekte heeft weten bloot te leggen. Namelijk het gegeven dat het opa-schap van me gestolen is. De kanker zorgt er voor dat ik het niet zal weten hoe mijn eigen kinderen terecht gaan komen, de periode om kleinkinderen te gaan verwennen maak ik niet meer mee. Alleen weet ik wél dat alle vier kinderen goed terecht komen, met partner, baan, kinderen etc. Het hoe, wanneer en waar?
Ik weet het niet, maar vertrouw er wel op dat dat allemaal goed gaat komen.

Zomaar dus deze wolk van een baby vast mogen houden: heel bijzonder, toch een beetje plaatsvervangend opa-gevoel. En het was goed, klopte ook meteen, de kersverse ouders waren stralend en supertrots (bij uitzondering ben ik het met ze eens, dit is echt de mooiste baby ter wereld!).
Dus Abel: zet 'm op kerel, maak dat je ouders terecht trots op je kunnen zijn en blijven.

En de echte kleinkinderen van mij? Ook dat komt, maar alles op zijn tijd. De opa-pijnzenuw werd wel geraakt maar het was by far niet zo pijnlijk als ik gevreesd had.