Jeugdsentiment

In 1958 ben ik geboren, als de jongste van vijf kinderen. Echt oud ben ik eigenlijk dus nog niet, alhoewel dat steeds vaker heel anders voelt. En ja, het is echt zo, nu ik ook weet dat ik niet heel veel ouder zal worden is de verleiding groot om eens lekker te gaan graven in sentimentele jeugd herinneringen.
Als jongste van vijf moet je veel opboksen tegen die oudere zussen/broer. Tuurlijk heeft het voordelen, iedereen zal zeggen dat ik by far veel meer dingen mocht, het pad voor mij gebaand was.
Maar daar zit ook een nadeel aan. Sinterklaas werd afgeschaft toen het voor mij net leuk begon te worden, snapte er niets van maar er moest ineens van alles met gedichten en surprises maken. Niet meer een simpele grote cadeautafel waar van alles op stond zonder dat je er ook maar wat voor hoefde te doen.
Aan ouder worden zaten vroeger ook bepaalde privileges. Sommige waren niet bar verstandig van mijn ouders, op zaterdag gold er een vrijstelling van tanden poetsen (wat regulier maar één keer per dag hoefde)! Samen met schooltandverzorging heeft dat inderdaad verwoestend uitgepakt voor mijn gebit.

Andere regel was dat er op zondagochtend een eitje bij het ontbijt hoorde. En als je tiener werd: zelfs twee eieren! Helaas voor mij: net voor ik de leeftijd van 10 jaar aantikte werd deze regel afgeschaft, slecht voor de gezondheid, te veel cholesterol. Had ik mooi weer last van, niet fijn de jongste te zijn.

Afgelopen week plopte dat ineens weer bij mij naar boven. In het gesprek met de diëtiste. Want duidelijk is dat ik veel te weinig eiwit binnen krijg op een dag, extra ondersteuning met bijvoorbeeld een (vruchten)kwarkje als tussendoortje kan zeker geen kwaad. Verrassend genoeg ben ik volgens de definitie van de WHO ondervoed! Ik krijg wel degelijk genoeg voedingsstoffen binnen op een dag (maar moet wel extra eiwitten zien te scoren). Desondanks val ik al maanden lang als een malle (onbedoeld) af en dan ben je volgens de definitie ondervoed.

Zondagochtend dus maar eens uitgepakt, en twee eieren in de pan in plaats van één. Voelde toch een beetje als een daad van rebellie, maar alles voor de goede zaak. En dus zette ik vol enthousiasme mijn tanden in een stevig (ei-)ontbijt.

Het plan was goed, de uitvoering wat minder. Halverwege het ontbijt was ik al aan het smokkelen, de korstjes van de boterham aan het snijden. Ben nog iets verder gekomen, één ei lukte, twee was een brug te ver. Goed bedacht, maar ook dit was dus niet de oplossing.

Van dezelfde diëtiste mag ik me wel vaker per dag vergrijpen aan een 'tussendoortje'. Een extra stroopwafel, stuk fruit, plak koek: toegestaan om het gewichtsverlies te stoppen. Want het alternatief is om te gaan bij-voeden, en dat is me nu nog een brug te ver.

Ander belangrijk consult afgelopen week was de vier-wekelijkse check-up in Nijmegen. Nog steeds val ik buiten alle verwachtingen, koortspieken zijn niet te verklaren. Arts ging het overleggen met de prof. In het voorbijgaan ook nog even een shotje Xofigo® gescoord, blijf er van overtuigd dat dit medicijn mij helpt maar zeker niet voldoende is. Gelukkig is Nijmegen daar nu ook wel van overtuigd. En verrassend genoeg werd ik nog voor ik weer terug was in Utrecht al gebeld door het RadboudUMC. Bij een volgende koortspiek, ongeacht wanneer die was: bloedafname (bij de Spoed Eisende Hulp) en op kweek zetten. Goed plan! Helemaal geniaal is het meedenken van het RadboudUMC, ze hadden door dat het wel erg onhandig was om helemaal naar de SEH in Nijmegen te komen. Dus was er al een dealtje gemaakt met het Diakonessenhuis, hier om de hoek. Eerdaags intake, lange vragenlijst inleveren, en dan bij weer zo'n koortsaanval naar de SEH van het Diak om te onderzoeken wat me nu echt dwars zit.

Van weeromstuit heb ik uiteraard nu niet meer van die koortspieken gehad (maar scoor elke avond wel net iets rond de 38℃ of meer). Zou alleen dit snode plan al een preventieve werking hebben op die onverklaarbare koortsaanvallen? Wie weet.