Ik ga op vakantie en neem mee .......

...een hele berg ondersteunende voedingsmiddelen! Tja, hoe raar kan het allemaal lopen. Afgelopen donderdag was ik jarig, dat heel rustig gevierd, lekker in het zonnetje onder mijn dekentje met een klein beetje bezoek. Prima zo, meer zou te vermoeiend zijn. Gespreid bezoek, ook vandaag nog, Peter stopte nog een goed boek in de koffer die ik mee ga nemen op vakantie.
Normaal gesproken zorg ik altijd heel goed voor mezelf, een smoes om weer een nieuwe bijzondere gadget te kopen. En inderdaad werd er ook dit jaar een pakketje bezorgd rondom mijn verjaardag. Alleen: geen gadget maar een proefpakket met allerlei ondersteunende voedingsmiddelen!
Dat was, op mijn verjaardag, even snel schakelen met de diëtiste, en die kon het hoge tempo ook aan. Afspraak was dat ik zelf zou proberen mijn gewicht op peil te houden, extra snaai-momenten overdag, alles wat jarenlang in huize Schots verboden was hoorde ineens tot de mogelijkheden. Maar na twee weken kon ik zelf niet meer onder de conclusie uit dat dat onvoldoende was. En ziedaar: ook die knop ging om en nu ben ik blij met de dikke extra koffer die we voor komende week bij Ryanair hadden bijgeboekt: kunnen ook deze ondersteunende hulptroepen mee!
Want op vakantie gaan we, en we nemen een hoop mee. Die dikke koffer was eigenlijk voor de Nordic Walkingsticks. En misschien gaan de krukken ook nog wel mee. En in ieder geval gaat er ontzettend veel vakantiezin mee, ik ben er echt aan toe. En Carine ook. Er gewoon even uit. En ook al ga ik niet meer doen dan terrasjes in Granada en Cordoba meepikken: het is me de inspanning meer dan waard!

Dat we gaan is helemaal niet zo vanzelfsprekend, de conditie laat het in rap tempo af weten. Afgelopen woensdag in het Diakonessenhuis helemaal binnenstebuiten gekeerd. Voorlopig komt daar nog niet iets concreets uit. Wel is duidelijk dat ik, naast die nare kanker, ook veel last heb van een ontsteking. Bloedwaardes voor acute en chronische ontsteking zijn beiden gigantisch, ver boven de toegestane waardes. Maar wáár die ontsteking nou zit: niemand weet het. De internist heeft voorshands uit de bloedkweken nog geen showstoppers gevonden die de reis naar Andalusië. Het mag, dit is nu de derde arts die toestemming geeft, dus we gaan. Maar het is wel een beetje tegendraads. Gisterenavond laat piekte de koorts weer in een keer gigantisch, 39.7 ℃, niet echt om gerust bij te gaan slapen. Toch maar de huisartsenpost gebeld, strikt genomen voldoende aanleiding om daar ook naar toe te gaan. Maar dan hadden ze bloed geprikt voor allerlei metingen: ik kon alle resultaten al vertellen! En omdat de leukocyten met 5.1 mooi binnen de grenzen vielen was er geen accuut gevaar. Aanzien was het devies en nu zit ik weer, alsof er niets aan de hand is, met hooguit een lichte verhoging (37.3 ℃) op de bank. Het kan verkeren!
Onbedoeld had ik nu wel eerder dan gepland nieuwe uitslagen voor de voor mij zo bepalende markers in hand. En zowaar, soms mag het ook meezitten: de PSA is van gekkigheid eens een keer niet hard doorgestegen, 3 puntjes er bij in 2 weken, naar 102. Zeer opmerkelijk. De Alkalische Fosfatase trekt zich van deze nieuwe trend helaas niets aan, knalde door naar 258. Da's zorgelijk.
 

Gaan we nou onbezorgd een weekje op vakantie naar Spanje: niet helemaal natuurlijk. Jongste zoon moet zich de hele week alleen zien te redden in dat grote huis, gaat hem vast lukken. Broers en zus zullen zich op afstand en ook met bezoekjes in Utrecht. De (vlieg)reis zal knap belastend zijn. Maar in Andalusië zelf hoef ik niet veel, desnoods van terrasje naar terrasje. En ik weet dat het hele thuisfront me dit zo van harte gunt dat het gewoon wel goed moet gaan. Zeker als er dan in Tilburg al die tijd nog een echte novenenkaars voor me staat te branden!
En mocht er met mij wat geks gebeuren in de komende weken? In november 2014 ben ik geïnterviewd door Joke Mat voor een artikel in NRC Handelsblad. Met als titel "Na de bestraling de wildernis in" voor de krant van 15 november 2014. Zie deze link voor het artikel. De setting is nu heel anders, ik ben echt veel verder op het glibberige pad dat kanker heet maar sta nog voor de volle 100% achter de kloeke uitspraken die ik toen al deed. Nou zijn Granada en Cordoba niet bepaald in de wildernis gesitueerd, weet ik ook niet of je een simpele injectie met Xofigo een bestraling mag noemen (heb wel een officiële douaneverklaring dat ik bestraald en wel mag vliegen!) maar het verhaal blijft staan. En hoe en wanneer ik een draai ga geven aan het draaiboek van mijn eigen dood: dat zien we later wel weer!