Spierpijn (denk ik)

Al bijna vier jaar volg ik een strak trainingsschema bij Jeanette van OoFu. Power!! Tweemaal in de week, maandag en woensdag. Afgelopen woensdag nog rond getetterd dat ik in die hele periode nog geen enkele keer spierpijn heb gehad van de pittige oefeningen die ze voor me in petto heeft. Ja echt, 42,5 kg bij de chest-press en 22,5 kg bij de arm-curl ( 3 keer 10 hh): draai er mijn hand niet voor om.
Maar goed, dat had ik dus beter niet kunnen zeggen want gisterenavond begon het al en vandaag is het bar en boos: ik sta stijf van de spierpijn. Althans: voorlopig hou ik het maar even op gewone spierpijn.
Met name de schouders en zeker aan de linkerkant de ribben, zowel helemaal onderaan als de bovenste rand, bij sleutelbeen en spierbundels die daar verborgen in een winterslaap lagen te wachten en gisteren ruw gewekt werden uit die schone slaap. Kan mijn hoofd nu weer wat draaien maar ook dat ging vannacht niet van harte. Net zoals (diep en rustig) ademhalen: was even niet bij vannacht. En da's niet goed voor de gemoedsrust!
Wat wil het geval: na de reguliere training nog een clinic Nordic Walking gedaan. Afknapper dat mijn stokken waar ik zo perfect America en Costa Rica mee had veroverd gelijk werden afgeserveerd als minder goed. Tja, het zijn 'slechts' Leki stokken, toch de RR onder Nordic Walking sticks dacht ik nog. Maar helaas, ze hadden een verkeerd (pols)bandje.

Enfin, Marion hield wel van aanpakken en we hebben een uitdagend rondje gedaan van een kleine 3 kilometer denk ik (batterij iPhone leeg, laatste stuk mis ik de meting).
Veel stil gestaan, uitleg gekregen, oefeningen gedaan. Topsnelheid 6 km per uur. Ging best wel redelijk, had wel het gevoel dat ik een inspanning leverde maar niet extreem. Zeker stukken minder dan het (cardio-)fietsen op het programma van Jeanette.
Maar gisterenavond begon het al te schuren. Dankzij de Oxycodon wel in slaap gevallen, naar zo rond 4 uur was het wel uit met die pret. Kon werkelijk niet meer op ene of andere boeg liggen. Met name links was pijnlijk en onbewust dwalen de gedachten dan toch af of er niet iets anders aan de hand kan zijn. Me niet gek laten maken door die morbide gedachten. Vroeger dan gepland opgestaan (omdat het draaien in bed echt zinloos was) en op naar het IKNL.

Daar was de driemaandelijkse moderaroren-dag. Altijd goed om je collegae te ontmoeten, allen in hetzelfde schuitje van moderator van kanker.nl. De een meer en de ander minder geraakt door kanker, dat hoort er nu eenmaal bij. Dat ik niet echt lekker in mijn vel zat was niet te verbloemen. Want ja, ook al heb ik dan de regie over mijn eigen zorgpad: op dit moment zijn er erg veel onvoorspelbare bochten te nemen. En naast de fysieke pijn in rug, ribben, schouders en spieren is dat nu net even meer dan ik op mijn bordje kan hebben...
Maar goed, bloed kruipt waar het niet gaan kan: deze dag was ook de officiële aankondiging van een nieuwe Discussiegroep: Kanker heb heb je niet alleen. Verschillende groepen zijn onder deze paraplu onder gebracht, waaronder "Hoe moet het nu met mijn kinderen?" en daar was ik al moderator. Nu nog een draai geven aan deze nieuwe groep om er meer mensen op te wijzen. Want de doelgroep is groot. Niet alleen de mensen die zelf geraakt zijn door kanker. Ook hun dierbaren en geliefden, (klein)kinderen (voor wie me kent: dat doet pijn zo op te schrijven), vrienden, collegae, buren, vrijwilligers van weet ik waar vandaan. Niet in de laatste plaats van Stichting Ambulancewens,  ook daar hebben we het vandaag uitgebreid over gehad, bedankt Han. Enne nee, ik heb denk ik gewoon maar spierpijn van het Nordic Walken, en hoef nog lang niet dit formulier in te vullen!