Pura Vida

Pura Vida. Wat hebben we deze lijfspreuk van Costa Rica vaak gehoord. Wordt te pas en te onpas gebruikt. Ook al spreek je geen woord Spaans, met Pura Vida als antwoord is het ijs gebroken. En kan je in (gebrekkig) Engels verder gaan.
Geniet ten volle van het leven. Da's de vertaling die ik er aan heb meegegeven. Een moderne versie van het klassieke Carpe Diem. En dat is nou ook exact wat we drie weken lang in Costa Rica gedaan hebben.
Natuurlijk is er een minutieus reisverslag te schrijven, van dag tot dag. Ga ik hier niet doen. Ik kijk met voorpret uit naar de after-movie die dochterlief vast wel zal gaan maken. Maar dat duurt nog even. En natuurlijk komt er ook weer een prachtig fotoboek. Wat nog een klus gaat worden, de zogenaamde 'verbeterde' software van de Hema waar we altijd de fotoboeken mee hebben gemaakt kan ineens veel minder dan zijn voorganger.
Wat dan nu wel te vertellen over deze reis? Dat ik in ieder geval alles gedaan heb wat ik wilde. En, veel belangrijker: dat ik daarbij niet echt een blok aan het been van de rest van de family was. Ondanks de goede conditie en prima spiersterkte was het wel hard werken. Slikken als er telkens toch weer behulpzaam wordt gevraagd of je niet in- en uit een boot of auto geholpen moet worden. Dat je best voorin mag zitten en niet achter op de harde banken van een landrover hobbelend over de bulten van een Costaricaanse weg (verhard, dat wel, maar die kwalificatie had zo'n weg hier in Nederland niet gekregen).
Als een echte diesel kwam ik er wel, telkens. Diverse wandelingen met een gids gemaakt, drijfnat van het zweet (en een beetje van regen of vochtige atmosfeer) kwam ik wel degelijk aan de eindstreep. Hele bijzondere dingen gezien, de sloth (luiaard) was fantastisch. Boottocht de pacific op, dolfijnen sprongen om de boot heen uit het water. Fantastisch. Ook walvissen gespot!

Maar mijn gedachten waren soms ook in Nederland. Bij de mij zo dierbare lotgenoten. Vandaar dat ik deze foto deel vanuit San José, in de kathedraal bij dit raam een kaarsje opgestoken.
Symbolisch, Petrus met de sleutel van de hemelpoort in zijn handen. Niet wetend dat Petrus nagenoeg op dat moment ook daadwerkelijk die sleutel gebruikt heeft voor een van mijn dierbare lotgenoten.
Het leven gaat door, ook voor een prostaatkankerpatiënt, alleen wordt dood gaan wel een steeds vaker terug kerend thema. Voor mij en mijn dierbare lotgenoten. In Nederland of op vakantie in Frankrijk of verder. Natuurlijk ben ook ik daar mee bezig, maar niet al te veel.

Belangrijkste prioriteit was: Pura Vida. Met vrouw en kinderen pure quality time, op avontuur in een ver land. En dat is gelukt. Met volle teugen genietend. Hopelijk spettert dat ook van dit bericht af en kan ik wat van dat fantastische gevoel overdragen aan anderen.

En dan nu: op naar de finale van de vakantie. Die hier in Nederland is! Met de hele familie op naar het circustheater in Scheveningen voor de musical Beauty and the Beast. En daarna?? Zien we wel weer. In de vakantie is duidelijk geworden dat ik deze maand weer door de hele onderzoeksmolen ga, in september wordt er een strijdplan getrokken voor de volgende fase van de prostaatkanker.
En in de tussentijd: probeer ik alsmaar het echte Pura Vida gevoel vast te houden.