Dilemma's

Elke dag weer mogen we talloze keuzes maken. Grote en kleine dilemma's zijn de rode draad door het leven. Afgelopen vrijdag de juiste keuzes gemaakt. In de categorie klein maar met grote betekenis.
Besloten om 's middags naar Rotterdam Lombardijen te gaan maar wel via een omweg. Om het simpel te maken vanuit Utrecht de treinreis naar Rotterdam Lombardijen via Voorburg gedaan. Werkelijk rotweer en de bus naar het station deed er drie kwartier over. Gebruikelijk is tien minuten. De twijfel sloeg toe. Had ik maar de auto genomen! Maar eenmaal in Voorburg kwam de dag pas goed op gang.

Wollig

Met kordate stappen denderde ik door de Herenstraat, ondersteund door m'n stokken. Hoorde ik ineens mijn naam. Was ik al lang en breed Wollig voorbij, mijn doel. Maar wel opgemerkt door Thera, de persoon waarvoor ik naar Voorburg was afgereisd.
Mijn bezoek aan Wollig was niet om er brei- of haakgaren aan te schaffen, ook al kan ik wel degelijk gelijktijdig TV kijken en breien. Nee mijn doel was Thera. Mijn leidinggevende gedurende drieëntwintig bewogen maanden, vanaf het moment dat de diagnose kanker bij mij gesteld werd. Tot aan het werken in de nieuwe organisatie, waarbij het haar keuze was om het over een heel andere boeg te gooien. Een eigen winkel opzetten, haar eigen organisatie. En dat wilde ik zelf wel eens zien. Nou het mag gezegd worden: ze heeft het goed geregeld. Knusse winkel, er was net een workshop haken bezig. Heel slim, klantenbinding en omzet. En goed advies, het deed me goed dat geregeld aanloop was in de winkel waardoor we in etappes weer bijgepraat zijn.

Oncowand: eerste module

De volgende stap was Stichting OOK direct naast het Maasstadziekenhuis, Rotterdam Lombardijen. Voor de onthulling van de eerste module van de Oncowand. Het fenomeen kende ik al een hele tijd, lang nagedacht of ook ik mijn sleutelverhaal daar aan kon toevertrouwen. Besloten dat wel te doen en daarom ook aanwezig bij deze vernissage. Verhelderende verhalen, goed om te horen hoe Bartho en zijn broers gesteund door anderen tot dit kunstwerk zijn gekomen. Daarna een (te lang) verhaal dat het zo belangrijk is om een kort en bondig te zijn. Meest bijzondere: de CLO, Chief Listening Officer. Het belang van luisteren naar de verhalen van anderen. Doktoren die te snel zijn (na 12 seconden al de diagnose willen stellen) en patiënten die te langzaam zijn (twee minuten nodig hebben om het probleem uit te leggen).
Heel bijzonder om daarna de eerste module van de Oncowand ook in gebruik te zien. Sleutelverhalen van mensen met (ooit) kanker, alleen audio, maximaal 1 minuut. Om door te geven aan anderen. Als een van de weinigen daar aanwezig kon ik luisteren naar mijn eigen verhaal. Voelde heel bijzonder.

Breuk op 10 april (zijaanzicht)

De dag was daarmee bijzonder goed besteed. Maar de dilemma's niet over. Integendeel.
Zo langzaam maar zeker ben ik aan het opkrabbelen van mijn gebroken enkel. De schade was echt heel aanzienlijk, zie hier het zoekplaatje van de stand van de (gebroken) botten op 10 april. Ondanks al het ijzerwerk en al mijn revalideren in de sportschool blijft het herstel nu stil staan. Pijn blijft, enkel blijft dik, eigenlijk moet ik op sandalen de winter in. Geen prettig vooruitzicht.

IJzerwerk (vooraanzicht)

De reden daarvoor is nu ook duidelijk: helaas is het herstel van de enkel niet helemaal gelopen zoals de bedoeling is. Niet alles kon gefixeerd worden in april, en helaas is daardoor ook niet alles goed vastgegroeid. De Denosumab (Xgeva) zit me misschien wel in de weg, niet genoeg bot-aanwas. En dus drukt mijn voet net wat aders en zenuwen af, de ruimte in de kom van de enkel is net te groot (op foto rechts, net onder het ijzeren plaatje.

Losliggende malleolus medialis

En de oplossing: dat was even schrikken. Opnieuw opereren, proberen de stand net beter te maken. Helaas moet er dan wel weer iets moedwillig gebroken worden. Gelukkig gebeurt dat onder narcose. Maar daarna kan het ellendige bank hangen en revalideren weer helemaal opnieuw beginnen.
Het alternatief: niets doen maar dan word ik knettergek van de pijn en het dagelijks laveren om niet de maximale dosis paracetamol te halen. Waarschijnlijk moet dan over ongeveer een half jaar de enkel helemaal vastgezet worden. Kraakbeen weg, botten tegen elkaar schroeven en de enkel groeit in een vaste stand aan het onderbeen. Geen prettig vooruitzicht alhoewel je wel degelijk mobiel blijft. En nog redelijk gewoon kunt blijven lopen (mogelijk steunzolen) want de ondervoet kan nog wel gewoon afgewikkeld worden.

---

Zie daar mijn echte dilemma. Ga ik voor de hersteloperatie dan wordt het weer veel bank-hangen. En daarna hard werken voor het revalideren. Terwijl succes niet gegarandeerd is, 70 tot 80 % kans dat ik vijf jaar klachtenvrij ben. Nou is vijf jaar in mijn tijdrekening a lifetime, dat dan weer wel!
Laat ik het op zijn beloop dan blijft de pijn en moet ik op een later moment alsnog onder het mes om de boel te fixeren. En moet ik alsnog revalideren. Of ga ik nu voor de simpele oplossing: de enkel gewoon nu meteen al vast laten schroeven. Minder ingrijpend maar het voelt toch niet goed. Allemaal vraagstukken waar ik me eigenlijk helemaal niet mee bezig wil houden, ten volle genieten van het leven is het devies. En dat is wat lastig als je met een opnieuw gebroken enkel op de bank terecht komt.

Maarten

Over twee weken wil ik een keuze maken, dan is ook duidelijk welke snode plannen mijn uroloog/oncoloog met me heeft. Want dat er weer wat gaat gebeuren dit najaar is vrijwel zeker, de PSA stijgt veel te hard. Over 1 n8 ijs hoef ik niet te gaan bij het oplossen van mijn dilemma. Het leek even dat het niet zou lukken om een second opinion te krijgen over het "enkel dilemma", de St. Maartenskliniek had pas op 10 november plek voor me. Na wat regelen is dat ineens aanstaande vrijdag 11 september geworden. En dat geeft me een kick, goed gevoel dat ik dat toch maar mooi heb weten te regelen. Een besluit heb ik daarmee nog niet genomen maar ik heb wel de zekerheid dat ik alle mogelijke variabelen en keuzes goed overdacht heb om over twee weken een besluit te nemen om uit dat dilemma te komen.
En nou maar hopen dat dat even goed voelt als de simpele keuze om via Wollig in Voorburg naar de Oncowand in Rotterdam Lombardijen te gaan! In de tussentijd: gewoon weer onbevangen genieten van de leuke momenten die elke nieuwe dag weer brengt zoals hier met mijn jongste neef Maarten.