Een heel ander dilemma

In het vorige blogbericht heb ik geschreven over dilemma's. Die zijn er nog steeds maar dankzij een simpele second opinion zijn de variabelen op basis waarvan ik moet kiezen ineens heel anders geworden. Hoe een bezoekje aan de Sint Maartenskliniek ineens alles helemaal op zijn kop kan gooien.
Het viel nog niet mee om in Woerden te komen. Vorige week er erg lang over gedaan om van huis op Utrecht CS te komen. Dat gebeurt me niet nog een keer. En inderdaad was ik er heel rap en ruimschoots op tijd maar reden er in het geheel geen treinen. Met dezelfde bus weer terug en met de auto naar Woerden. Ruimschoots op tijd nog, kwestie van een en ander ruim inplannen.
Waar ik geen rekening mee had gehouden was dat ik na het bezoek aan orthopedie doorgestuurd zou worden naar de gipskamer. Maar dat gebeurde wel, vijf maanden na mijn onfortuinlijke uitglijder moest ik vanwege die gecompliceerde enkelbreuk opnieuw in het gips! Even leek het onmogelijk om met de auto weer terug in Utrecht te komen. Maar de techniek staat voor niets, mijn 'gips' was een opblaasbare walker (met deze stokken er bij een Nordic Walker) en kon simpel even achter in de auto gegooid worden.

En dan hier het plaatje van wat er werkelijk aan de hand is. De stelschroef waarmee de fibula (het kuitbeen, kleine bot) gepositioneerd moet worden tov de tibia (het scheenbeen, groot) zit in het geheel niet in het scheenbeen waardoor de stand van het kuitbeen niet goed is. Daarnaast zit de malleolus medialis (binnenste enkel knobbel) los. Dat samen geeft dat de kom waarin de talus (sprongbeen, begin van de voet) moet vallen te groot is. Vastzetten van alleen de malleolus medialis (plan Diak) zal mijn problemen niet verhelpen. De malleolus lateralis (buitenste enkelknobbel, het uiteinde van het kuitbeen) moet ook beter gepositioneerd worden. Alleen.... de enkel is nog veel te dik om te gaan opereren! En daar heb ik het Diak helemaal niet over gehoord.

Waar de beide ziekenhuizen het roerend over eens zijn: de manier waarop ik op 10 april mijn enkel gebroken heb is heel ernstig, een echt heel zwaar trauma. Dat zal op termijn onvermijdelijk tot artrose leiden. Het feit dat ik er ook nog prostaatkanker bij heb maakt helemaal niets uit. Nou ja... wel een beetje. Want dat probleem gaat pas spelen over vijf of tien jaar. Ik teken er voor dat ik daar nog last van ga krijgen maar om eerlijk te zijn acht ik de kans daarop erg klein. Een operatie nu om de pijn te verhelpen is in mijn geval dus toch een life-time solution! Zo heeft elk nadeel toch ook weer een voordeel.

De lompe (Nordic) Walker die ik nu aangemeten heb gekregen helpt prima, mijn enkel is aanzienlijk dunner en de pijn is nagenoeg weg! Mogelijk gaat opereren tot de mogelijkheden behoren, aankomende week belt de Maartenskliniek me met de mogelijkheden.

En dus is het dilemma ineens fors veranderd. Niet of ik voor een operatie ga maar waar? Volg ik het advies van de Maartenskliniek, ga ik dan in Woerden onder het mes? Of geef ik het Diak de aanvullende informatie uit de second opinion en blijf ik m'n oorspronkelijke chirurg trouw? Keuzes dus!

  

Toevallig heb ik net afgelopen week net mijn nieuwe column ingeleverd voor het october nummer van de Jij (e-magazine van de beweging LevenMetKanker). Thema van de Jij is participatie van patienten om de kwaliteit van de zorg te verbeteren. Ik heb een stukje ingeleverd over mijn jongleren met drie ziekenhuizen en de gebrekkige manier waarop de onderlinge informatie uitwisseling gebeurt. Daar is een flinke kwaliteitsslag in te maken, en mijn regelvaardigheden waren de smeerolie om drie ziekenhuizen samen te laten werken. Dat daar ineens een heel ander (en beter) advies uit zou komen had ik ook niet kunnen bevroeden. Toch maar de column omschrijven en dat er in brengen?? Dilemma! In october verschijnt de Jij en zal duidelijk zijn welke keuze ik op dat punt gemaakt heb.