Van Lourdes naar 'vals plat'

Thanks Leen!

Eind juni al weer. Tijd voor een (medische) update. Die ik verrassend genoeg ver weg begin, helemaal in Lourdes! Met dank aan collega Leen die uitgerekend daar aan me dacht en een kaarsje op stak. Regels zijn daar niet voor Leen, het gebaar zegt des te meer en jullie "Frank, daar ga je!" is geniaal.

Lourdes heeft voor mij (en heel veel anderen) een bijzondere betekenis. Want het is de plek waar in mei 1988 Carine op mijn levenspad kwam. Vanuit Rotterdam respectievelijk Groningen waren we beiden als vrijwilligers meegegaan met de Nationale Bedevaart. Een prachtig fenomeen, en veel mensen die anders amper het huis uit komen beleven er een fantastische tijd.
Die bedevaart in 1988 kreeg een lang staartje, want via een tussenstop in Groningen zijn we in 1991 in Utrecht uitgekomen. Waar het gezin compleet werd met vier prachtige kinderen. Waarvan de oudste ondertussen al weer 21 is, wat gaat het snel.

Het oude Accueil Notre Dame 

In 2009 waren we op doorreis weer in Lourdes, maar nu met het complete gezin. Nostalgisch om er na zoveel jaren weer terug te zijn en heel speciaal om je kinderen deze bijzondere plekken te mogen laten zien.
En natuurlijk moest er een foto komen van de hele familie op de bankjes van het Accueil Notre Dame. Als brancardier hier heel wat tijd doorgebracht, wachtend op de volgende logistieke klus om de gasten van of naar een viering te krijgen.

Colletjes en 'vals plat' in mijn PSA grafiek

Maar goed, het kaarsje van Leen was in verband met de reguliere controleafspraak met dokter Inge van Oort, mijn oncoloog. De PSA is bepaald, op 23 juni zelfs iets iets hoger dan de Utrechtse tussenstand. De chemo-kuur is afgesloten met een spectaculair goed resultaat, een PSA van slechts 0.3. Maar ongeveer tien weken later is ie toch weer gestegen, flink zelfs, naar 1.0.
Te verwachten was dat de oncoloog hier hele geruststellende woorden over had, in absolute zin stellen de getallen inderdaad nog niet veel voor. Maar het voelt niet helemaal lekker, alsof het monster toch weer op uitbreken staat. We zullen het zien. Over drie maanden pas weer terug naar Nijmegen maar ze snapt donders goed dat ik als Delftse techneut meer cijfertjes en feiten wil. En dus is er over zes weken een tussentijdse meting van de PSA.
Of er op het volgende plaatje al weer een duidelijke helling te zien zal zijn (in plaats van het 'vals plat'van 0.3 naar 1.0) durf ik niet te voorspellen. Maar aan het einde van dit jaar ben ik wel bang dat het weer tijd is voor kloeke besluiten en (zware) behandelingen. Dat er in de grafiek een nieuw colletje is ontstaan.
Tot die tijd: ga ik van elke dag weer iets moois maken, steeds meer en verder zonder krukken. Trainen om weer mee te kunnen doen in het bergklassement. Oftewel: het gaat vast een fantastische zomer worden, eerst maar eens naar de States!

Gijs, Carine, Bas, Maartje, Frank en Joost

Als in nu alleen maar een familiefoto uit 2009 in dit blogbericht plaats ga ik geen vrienden maken thuis. Vandaar dit plaatje, vers van de pers.
Deze foto is gemaakt op 28 juni 2015 en de gelegenheid is het 21-diner voor Maartje en haar jaarclub. De voorbereidingen waren gedegen, het menu exquise en de tafel prachtig. Een leuke jaarclub te gast en alle zonen strak met (Helios)das. Wat wil je nog meer.
Ik zou m'n halve tafelspeech hier wel kunnen herhalen maar hou het op de samenvatting dat ik er alle vertrouwen in heb dat onze kinderen er wel komen. Zelfs als mijn PSA grafiek uiteindelijk een onneembare col van de buitencategorie voor me in petto heeft.