(Weer) op eigen benen staan

Zes weken op de bank zitten met je been in het gips: echt leuk is het niet. Maar gelukkig ben ik nou al weer drie weken uit het gips en langzaam maar zeker wordt de actie-radius weer wat groter.

Kampong A5 (zonder Beer, Florian, Jaimy en Tibor)

Eerste echt grote wandeling was al weer een tijd geleden. Toen 'mijn jongens' aantoonden dat ze de zaakjes zelf goed kunnen regelen. Als afsluiting van het voetbalseizoen hadden ze bedacht om een BBQ te organiseren. En zo gebeurde het ook. Alles zelf geregeld, incluis datum prikken en de boodschappen. Jammer dat het weer niet optimaal was maar dat mocht de pret niet drukken.

Top geregeld boys. Zoals ik al zei: eens en te meer een teken dat jullie al gewoon op eigen benen kunnen staan, ik ben er trots op. En ga met een gerust hart "met pensioen" als leider van een Kampong team. Wat niet weg neemt dat ik jullie wel flink zal missen.. 

Ging het dan helemaal goed? Zekers, getuige deze foto die nog in WhatsApp verscheen. Dat het de volgende ochtend niet voor iedereen ook helemaal gelukt is om op school te geraken ga ik maar gauw vergeten, die anekdote komt op 20 november 2018 wel weer naar boven!

Terug naar het begin: dat was de eerste flinke wandeling. Onbedoeld, de bus reed pal voor mijn neus weg en dus was het handiger gewoon 'even' door te lopen dan een half uur te gaan wachten.  Weliswaar 2.5 kilometer en het kostte me op krukken bijna drie kwartier. Maar het was wel een kick: weer mobiel! Ik heb het moeten bekopen met een vette blaar, de eerste keer weer een (rechter)schoen aan met een gigantisch dikke voet ging niet helemaal probleemloos.

Desondanks worden de wandelingen steeds groter; afgelopen week voor het eerst weer met openbaar vervoer naar Amsterdam geweest. Om te werken. Het kon, net, al bij al zijn het toch wel flinke stukken die je moet lopen naar bus en of trein. Eind van de dag stond de stappenteller op 7160, fors meer dan mijn dag-gemidelde van ongeveer 2000! 

Maar het kan dus wel, en steeds vlotter. De fysiotherapeute (Jeanette van OoFu) is trots op me, en dat is denk ik wel terecht. De vorderingen worden goed gedocumenteerd, twee keer per week ben ik weer te vinden in de sportschool. Basic Shit, dat helaas dan wel, maar het mag ook gezegd worden: mijn lange afwezigheid daar bleef niet onopgemerkt. De receptioniste ging toch een keer vragen waarom "die mijnheer die altijd zo moppert" al zo lang niet meer geweest was. 

Aankomende week gaat het spannend worden. Op donderdag naar het Diak, poli chirurgie. Hopelijk krijg ik daar te horen dat ik weer helemaal op eigen benen mag staan. Net zoals 'mijn boys' van de A5 ook kunnen. Ook donderdag bloed laten afnemen om de PSA te bepalen. Dat is pas echt spannend. Ik ga niet dezelfde strapatsen uithalen als bij de vorige meting, toen ik vie de Spoed-Eisende-Hulp op dezelfde dag al de uitslag hen achterhaald. Dit keer wordt het een paar dagen nagelbijten voor dat getal bekend wordt. Om op 23 juni in Nijmegen het plan te gaan trekken hoe nu verder.

En iets later: 7 juli. Op naar Amerika, met de hele familie. En dan is het echt wel belangrijk dat ik weer helemaal op eigen benen kan staan. Vooruit, desnoods nog een beetje met de hulp van krukken, maar Amerika gaat lukken!