De tweede verjaardag

Kampong A5

Vandaag is het 19 oktober 2014. Exact twee jaar geleden ging mijn leven volkomen op zijn kop toen de diagnose niet te genezen prostaatkanker werd gesteld. Twee jaren waarin heel veel gebeurd is.
Het allerbelangrijkste daarin is toch echt wel de bevestiging dat er veel, heel veel mensen om me geven en begaan zijn met de rollercoaster waarin we beland zijn. En zo 'vier' ik vandaag de tweede verjaardag van mijn nieuwe leven met kanker.

Een jaar geleden schreef ik er ook over, de eerste verjaardag. Met de top-prestatie van 'onze' boys, toen nog de B5 die glansrijk met 13-1 in Odijk hun voebalwedstrijd wonnen. Voor de beker. Ook dit jaar is er weer bekervoetbal. De B5 is A5 geworden en de uitslag iets minder afgetekend maar een overtuigende overwinning is het heel zeker: 8-2 tegen Hercules A4.
 

Stand beker-poule Kampong C6

Er was meer bekervoetbal afgelopen zaterdag en ook 'mijn' andere boys leverden een topprestatie: Kampong C6 was met 6-2 VVIJ C7 ruimschoots de baas. Met een hattrick van Gijs, had hij ook een beetje toegezegd.
Mijn topprestatie was wat minder zichtbaar maar dat er wat ingrijpend veranderd is in de afgelopen twee jaren is wel overduidelijk. De beide wedstrijden heb ik gezien, maar wel vanuit mijn comfortabele camping-stoel. De tijd dat ik tijdens een wedstrijd een kleine kilometer langs de lijn liep te drentelen ligt ver achter me. Het stoeltje is geen overbodige luxe. Eenmaal thuis na twee wedstrijden op deze manier te hebben 'uitgezeten' was de energie op en moest de oude man eerst een schoonheidsslaapje doen om ook nog iets aan de zaterdagavond en zondag te hebben.

De teamleider in zijn campingstoel

Het voetbalweekend kwam na een echte kwakkelweek. De chemokuur van 8 oktober roerde z'n staart. Weliswaar minder (bot)pijn en andere nare ongemakken omdat ik er flink pijnstilling tegenaan had gegooid. Dat werkte prima. Minder goed ging het tussen de oren, zeker woensdag was een uitgesproken sombere dag. Waarbij ik me er op betrapte bezig te zijn met het draaiboek hoe dood te gaan. Wat ik precies wil als die vergunning voor euthanasie er eenmaal is. Erg overtrokken uiteraard, want op dat punt ben ik nog lang niet aangeland maar om een of andere reden hield het me blijkbaar toch bezig. Gelukkig wist Jeanette de neerwaartse spiraal te stoppen met een even zo persoonlijke als relativerende eigen ervaring. En wat ook hielp: donderdag gewoon weer naar Amsterdam en aan het werk. Geen tijd om te somberen.

De conditie is helaas toch aan het afnemen. Maar het goede nieuws is dat de PSA als een baksteen aan het zakken is. Met een waarde van 6 weliswaar nog een stuk hoger dan ie precies een jaar geleden was toen ik als absoluut laagste waarde 1,2 scoorde. Ik ben er wel opgelucht over, de daling is spectaculair. Maar twijfel is er ook, in het verleden werden spectaculaire dalingen veel te snel gevolgd door weer een stijging.
Het is wel erg grof geschut, al die kruiwagens Taxus die ik nu te verstouwen krijg. Wat bepaald niet onopgemerkt blijft, de wilde haren zijn er nu wel af (maar gelukkig nog niet allemaal). De kuren Docetaxel kan ik terugzien als jaarringen in mijn nagels.

Peter

De rollercoaster van de afgelopen twee jaar heeft ook veel goeds gebracht. Heel veel oprechte warme belangstelling en steun. Van mijn collega's, hier in de buurt, bij Kampong. En ook van mijn nieuwe vrienden, lotgenoten op kanker.nl, vrijwilligers van de prostaatkankerstichting en deelnemers van het discussieforum EPCEL-Nl.
Op weg naar IJsselstein voor de wedstrijd van Kampong C6 was het buurman Han die voor taxi chauffeur speelde en heel attent er voor zorgde dat de beroemde campingstoeltjes ook mee gingen.
Of coach Peter van de A5, hier spiedend als een generaal om 'onze' boys naar die prachtige 8-2 overwinning te brengen. Maar uit een ooghoek wel degelijk ook ziet of ik me nog wel rustig hou en in het campingstoeltje zit.

En zo ging in twee jaar mijn leven goed op zijn kop. Is werken een bijzaak geworden en zijn de gewone dingen de hoofdzaak. Voelt het alsof ik dagelijks bezig ben met overleven. En meestal gaat dat heel prima, gaat het plukken van de dag me prima af. Zijn er ook genoeg leuke dingen om naar uit te kijken, met Bas naar een wedstrijd van Chelsea en in het voorjaar met Carine naar Marokko. Maar eerst aankomende week nog een verjaardagsfeestje.
Volgens mij ben ik ook een heel stuk makkelijker geworden in gebruik. Geen eindeloze strijd meer met de gemeente alhoewel ik me nog steeds mateloos kan ergeren aan van alles. Alleen de brief daarover wordt al wekenlang niet geschreven.
Ook een aardige constatering: ik zeg tegenwoordig heel erg makkelijk ja tegen allerlei vragen. Volgens mij is daar nog geen misbruik van gemaakt en al zou dat wel zo zijn: ik kan er niet wakker van liggen.

Tja, veel wilde haren zijn er niet meer.

De kanker kan ik niet echt temmen maar de inzet voor kanker.nl en alle cijfertjes en grafiekjes die ik verzamel geven me wel de rust dat ik alle registers open trek om er tegen te vechten. Wat wel steeds moeilijker wordt, twee voetbalwedstrijden op een zaterdag is echt al een hele topprestatie. Zelfs vanuit het campingstoeltje.
Dat ik de kans krijg om dat allemaal nog te doen komt door alle goede zorgen van dierbaren om me heen. De ruimte die ik op mijn werk krijg en de steun van iedereen om me heen: onbetaalbaar!
Iedereen bedankt daarvoor. 
En zit ik weer eens te somberen: help me er dan maar aan herinneren dat het draaiboek voor euthanasie nog lang niet klaar hoeft te zijn. Er eerst volgend jaar weer een weekend volgt met bekervoetbal waar ik me met mijn bekende campingstoeltje weer moet melden langs de lijn! Voor een nieuwe topprestatie van 'onze' boys. Daar te komen wordt mijn individuele topprestatie.