Via kickstarter.com ben ik dit project op het spoor gekomen. Kickstarter is een vorm van crowd-funding: mensen promoten een (in hun ogen) goed idee en de bedoeling is dan dat er voldoende geld bij elkaar wordt gebracht om dat idee ook te realiseren.
Wearing a Tikker is a statement to the world that your biggest priority in life, is living.En dat was me een statement uit het hart gegrepen. Waarop ik (in oktober 2013 al) besloot dit project te ondersteunen. Uiteindelijk duurde het tot augustus 2014 voor er daadwerkelijk iets opgeleverd werd, lang voorpret kunnen hebben dus!
De Tikker wordt afgeleverd in een strak vormgegeven doosje met een citaat van Steve Jobs wat goed past bij het idee achter de Tikker. Namelijk:
My favorite things in life don't cost any money. It's really clear that the most precious resource we all have is time. Steve JobsOver het (strakke) design is nagedacht. Er wordt een wit en een zwart bandje meegeleverd. En niet te vergeten staat er terloops als laatste feature nog vermeld dat je op de Tikker ook kunt zien hoe laat het is. Maar daar stopt het dan ook.
Dat ik eigenlijk die eerste twee moet negeren en met drie ipv drieëntwintig jaar moet rekenen heb ik naar de achtergrond verbannen. Het gaat er om dat je wat doet met de tijd die nu beschikbaar is. En daar heb ik het knap druk mee!
Want hoe tikt die tijd dan weg bij mij? Nou eigenlijk wel heel snel, veel sneller dan ik zou willen. Nog voor ik aan de tweede kuur Docetaxel begon vielen de haren ineens met hele bossen tegelijk naar beneden. Onmiskenbaar grijs, dus het was geen optie om de (zwart/witte) poes de schuld te geven van de plukken haar die ineens overal in huis verschenen. Ik kon mijn route door het huis prima volgen. Heel confronterend, zeker ook omdat dat nog niet voorspeld was zo vroeg in de kuur. Na dertig dagen kon er sprake zijn van haaruitval. Duurde bij mij dus maar zestien dagen. Even zo plotseling als dat begon is het ook weer gestopt en gelukkig voor mij: ik zie er gehavend uit maar loop (nog) niet voor schut met de schamele resten van mijn haardos. Gaat spannend worden wat de volgende ronde Docetaxel gaat doen met die laatste haren...
Lekker vage e-mail verwerkt en de website van Kampong Voetbal aan zitten passen. Verbaasde opmerkingen om mij heen dat ik websitebeheer zat te doen. Toch een andere generatie speelde er door mijn achterhoofd. Zeker toen het onderwerp kwam op met de caravan naar Frankrijk en hoe je dan TV moet kijken. Flapte er uit dat dat wat lastig is voor ons om met caravan naar Thailand of Oeganda te gaan, past niet in het vliegtuig. Onderwerp gelijk afgesloten. Beetje gemeen was dat wel. Want die landen hebben we vorig jaar bezocht; dit jaar naar Griekenland had het eventueel wel gekund weet ik van mijn grote inspirator Jeanette van OoFu. Nou hebben we geen caravan, dus dat is nog een extra uitdaging. En sinds ik in 1999 op weg naar Frankrijk de gehuurde caravan na 13 kilometer total-loss had gereden op de A27 is ons caravan-tijdperk toch wel definitief afgesloten. Voor de goede orde: we zijn in 1999 met een tweede ook gehuurde spiksplinternieuwe caravan wel degelijk helemaal tot in Frankrijk geweest om de zonsverduistering te zien. Zo makkelijk laat ik me niet kisten, ook toen was opgeven al geen optie voor me!
De ervaringen van de eerste kuur en dan met name het weekend ook doorgesproken met de oncologieverpleegkundige. Om dit weekend goed beslagen ten ijs te komen. Want dat er wat moest gebeuren met het voetballen was duidelijk.
En uiteindelijk viel het reuze mee. Feit dat er pijnstillers beschikbaar waren was al genoeg; zonder de Diclofenac in stelling te hoeven brengen was enkel de Paracethamol al voldoende om toch met Kampong C6 mee te kunnen gaan naar hun uitwedstrijd. Toegegeven: ik werd netjes vertroeteld, mocht meerijden met Han en zat prinsheerlijk in mijn eigen (camping)stoeltje. Maar het kan dus wel op de zaterdag naar het voetballen! Van opluchting er zelfs een statusmelding op FaceBook van gemaakt; de reactie daarop slaat de spijker denk ik wel heel goed op de kop.
En ondertussen is het zondag. In tegenstelling tot de vorige ronde is er geen echte bom ontploft, de bijwerkingen vallen ditmaal reuze mee. Hooguit de Dexamethason is vervelend; die geeft een gruwelijke energieboost. Mijn lotgenote Petra schrijft hier ook over in haar door mij bijzonder gewaardeerde blog. Geen lichte kost maar erg herkenbaar en voor mij bron van inspiratie en kracht. Ook Peet stuitert nachten door het huis dankzij de Dexamethason; ik slik het enkel voorafgaande aan de chemokuur en heb dan prompt aansluitend een nacht zonder slaap. Zelfs nu nog zijn het verschillende hazenslaapjes die samen een nacht moeten vormen. Het houdt niet over maar gek genoeg voel ik me ondanks al dat weinig slapen toch niet moe. De grote winterslaap kwam de vorige ronde pas in de nacht van zondag op maandag; zal me benieuwen hoe dat ditmaal is.
Terug naar de grootste prioriteit in het leven: leven! In haar blog schrijft Peet het niet met zoveel woorden maar het is wel dat waar het bij haar om draait. En dus zeer zeker ook bij mij.
En daarom draag ik met plezier mijn Tikker. Niet altijd. Soms wel. En dan hoop ik dat er een vraag over gesteld wordt. Om dit verhaal te kunnen vertellen. Natuurlijk zijn er altijd mensen die je dan in eerste instantie op het verkeerde been zetten.
"Made in China. Dat kan niet veel goeds betekenen!" is natuurlijk een killing openingszin van je Hans! Maar dat slaat mij niet uit het veld, het verhaal heb je gekregen. Los daarvan ken ik je al heel wat jaren en is dit zo'n typische Hans-opmerking dat het me waarschijnlijk verbaasd had als je 'm niet gemaakt had.
Ondertussen ook een soort extra feature van de Tikker ontdekt. Of ze het bewust gedaan hebben of niet weet ik niet. Feit is dat je het aftellen wel heel simpel kunt stoppen. Een simpele druk op een knopje is voldoende om de count-down tijdelijk te onderbreken. Ik koester deze extra mogelijkheid en gebruik het mondjesmaat op de momenten die ik nog heel lang vast wil houden. Past vast niet in hun filosofie maar ik vind het wel een grappige bijkomstigheid, het idee dat je er tijd bij kan tellen door de teller te stoppen. Voelt toch alsof ik een beetje aan het sjoemelen ben!
Pas 17 september weer naar Nijmegen. Daar kan de Tikker me niet aan helpen herinneren want de datum is er echt niet op te zien. Tot die tijd nog heel wat plannen af te werken, ik heb het nog druk. En de Tikker tikt mee, om me er aan te helpen herinneren dat ik die tijd goed moet besteden!
ps: Laat ik één opmerking voor zijn. Onder de merknaam Tikkers worden er in Nederland hele grappige horloges voor kinderen verkocht. Zie deze website. Het moge duidelijk zijn dat 'mijn' Tikker daar niet te koop is. Maar ik hoop wel dat al die kidz hun eigen klokjes gebruiken om het maximale uit het leven te halen, elke seconde weer!
Zoals ook alle vorige Blogs, weer een heel eigen en dus herkenbaar verhaal van je Frank. klasse ! en inderdaad, Kanjer, zaterdag alweer op het voetbalveld!!
BeantwoordenVerwijderenik neem je tikker bewustzijn van harte mee. Els