Klaar om te gaan?

"Klaar om te gaan?". Deze verwelkomende tekst op een reclame-poster bij de bushalte grijnsde mij dinsdagochtend vroeg tegemoet. Toen ik tussen vakantie en ziek-zijn nog een dagje ging werken, benieuwd naar de persoonlijke verhalen van mijn collega's. Mooie intrigerende vraag, dat wel, en ik was er ook klaar voor zoals ik in de laatste zin van m'n vorige blog al schreef. Alleen die  foto er bij viel wat minder in de smaak. Maar dat komt straks wel.

"Klaar om te gaan?" dus. Zekers, ik ben continu onderweg naar morgen, klaar voor de volgende etappe in mijn leven. Woensdagmiddag (tijd zie klokje, m'n nieuwe Tikker maar dat is een ander verhaal) begon er een best wel pittige etappe: de eerste van tien chemo-kuren. Uiteindelijk bedoeld om flink langer over die weg die toekomst heet te doen. Maar het is wel even afzien.
Inspoelen van de cytostatica (Docetaxel in mijn geval) is redelijk simpel en kost hooguit wat tijd. Dik uur aan het infuus, nadat er eerst een hele sloot bloed is afgenomen. Ben de tel kwijt, zes of zeven buizen. Om te bewaren in de bio-bank van het Radboud. Voor later onderzoek naar markers voor Prostaatkanker en de behandeling er van. Mocht er ergens in de toekomst een idee zijn dat er in het bloed een bepaalde stof aantoonbaar is die voorspellend werkt over het verloop van mijn kanker dan kan dat op basis van alle monsters die nu verzameld worden getoetst worden aan het echte verloop van mijn ziekte. Zelf heb ik er uiteraard geen drol aan, maar lotgenoten na mij hopelijk wel. Tot 15 jaar na mijn overlijden (wat voorlopig nog niet speelt, daar werk ik hard genoeg aan!) kan ik zo toch nog wat betekenen voor prostaatkanker patienten.

En daar zat ik dan, ruim een uur. Buikpijn toen ik begon (dat waren de zenuwen) en buikpijn toen ik vertrok. Dat was vast de Docetaxel. Bloeddruk sky-high, dat was vast de spanning.
Carine aan de overkant, de 'tribune' voor de dames. Met gelukkig een goed boek om te lezen.

Prompt begon het toen ook nog hard te regenen, hoeveel symboliek wil je hebben na al die warme zomerdagen. Nog een berichtje op Facebook geplaatst; heel erg fijn dat daar zoveel reacties op kwamen, bedankt allemaal.

Dit eerste deel van de blog-bijdrage heb ik een dikke dag later (op donderdag) geschreven. De buikpijn is er nog steeds (en dat is onmiskenbaar de Docetaxel), eten en drinken geeft geen echte problemen. Zelfs nog wat nuttigs gedaan voor Kampong (die dit artikel).
Maar goed: het venijn van de kuur zit zoals ze aangekondigd hebben in het weekend. Wordt vervolgd.

---

Deel twee. Inderdaad na een hele lange en nare donkere tunnel die zo'n beetje van vrijdagavond tot zondagmiddag duurde.

Anders dan ik verwacht had met vooral heel veel botpijn, door merg en been. Maar ook de voorspelde darm-ellende. Zie het nog niet zo zitten hoe ik over zes weken op de zaterdag na de kuur langs de lijn van het voetbalveld terecht ga komen. Want dat moet wel, de boys rekenen op me en ik wil niet zomaar 'verzaken'. Misschien toch maar wat scheutiger worden met Paracetamol.
Maar zelfs in de donkere tunnel was er ook licht. Zelf aangestoken in Griekenland. En in Utrecht. Maar ook op hele andere plaatsen in de wereld ging er een lichtje branden voor me afgelopen weken. Volgens mij is er van Noorwegen tot Maleisie en van IJsland tot in Spanje aan me gedacht. Heel bijzonder was het lichtje opgestoken in Sardinië, bedankt Thera! Ook speciaal nevenstaande selfie, uit La Sagrada Família in Barcelona.


Terug naar het begin, de intrigerende vraag 'Klaar om te gaan?".

Dit billboard grijnsde me dus op de vroege dinsdagochtend tegemoet. Had ik even niet aan zien komen. Maar het antwoord op de vraag is niet echt moeilijk. Al bijna twee jaar ben ik druk bezig om alles tot in de puntjes te regelen, ik geef zelf heel eerlijk toe een control-freak te zijn. En daar bij die bushalte was ik al helemaal klaar voor de volgende etappe, de chemo. Aan wat er verder komt wordt ook al gedacht en gewerkt, maar met mate. Een concept testament is er (maar de notaris moest eerst op vakantie, kan dus nog wel even wachten). Veel belangrijker: de wilsverklaringen van de NVVE liggen (goed opgeborgen) bij de huisarts. Om voorlopig nog niet te gebruiken, maar zelfs die voorbereiding is gedaan. Klaar ben ik, maar gaan doe ik voorlopig nog lang niet!
Eerst nog negen keer het donkere tunneltje van de Docetaxel zien te nemen!