Een tussenbericht. Over Radiostilte.

Al een tijdje stil van het blogfront. Het idee om over Tante Pos te schrijven was er wel, maar er kwam (nog) niets concreets uit. Komt een klein beetje door de laatste chemokuur, 17 september was het weer raak. Verrassend genoeg leek dat in eerste instantie als een mes door de beter te gaan, na de kuur op woensdag was er donderdag en ook vrijdag eigenlijk niets aan de hand. "Waarom ben ik eigenlijk niet gaan werken?" plopte zelfs in mijn hoofd.
Nou dat werd in en na het weekend wel duidelijk.
 

Allereerst de zaterdag. First things first en dus stond het voetballen hoog op de agenda. Vanwege alle spullen die ik mee wilde nemen ben ik zeer tegen mijn principes in toch met de auto naar de thuiswedstrijden van beide zonen gegaan. Campingstoel, ballen, waterzak: de hele boel. Heel braaf in mijn stoeltje gezeten en het leverde wat op: een echte zespunter, beide zonen wonnen hun wedstrijd en dus zes punten die bij Kampong bleven. Het is nog het begin van de competitie maar beide teams staan wel hoog in de ranking nu.

Zo rond vier uur weer thuis en toen kwam volstrekt onverwacht en uit een hoek die ik niet zag aankomen alsnog de man met de hamer langs. Finaal onderuit, om vier uur al m'n bed in gedoken. Nog wel 's avonds op geweest en ook zondag wel door huis geschuifeld. Maar om eerlijk te zijn: het viel zwaar, heel zwaar. Vergelijkbaar met de eerste ronde Docetaxel, veel pijn. En dat ondanks het feit dat ik nu wel aan de pijnstilling was. Maandag idem dito, veel verder dan slapen op de bank ben ik echt niet gekomen. Vandaag (dinsdag) lijkt het er op dat de weg naar boven weer is gevonden. En zowaar heb ik vandaag weer wat nuttigs gedaan voor Kampong, een pagina gemaakt met wedstrijdverslagen. Nu nog bedenken waar die in het menu komt te hangen.
Desondanks is er wel goed nieuws: de kuur lijkt aan te slaan, de PSA zakt. Zie plaatje dat denk ik voldoende voor zichzelf spreekt. De groene lijnen zijn de dagen van de Docetaxel-kuren; duidelijk is dat de PSA na zes weken fors is gedaald. Nou maar hopen dat de daling lang doorzet!

Is dat nou de enige reden waarom het stil is aan het blogfront? Nee, echt niet. Wel een belangrijke maar niet hetgeen me het meeste dwars zat. Het gevoel van algehele malaise door de chemos werd alleen maar versterkt door de radiostilte die er rondom mijn blogvoorbeeld en -inspirator Petra Marina is. In haar geval: een zeer veeg teken. Zoals nu ook te lezen is op haar blog. Zie http://petramarina.blogspot.nl/

Diep respect heb ik voor Peet en de persoonlijke manier waarop ze blogt. En de moeilijke keuzes die ze maakt. Of en hoe ik dat ooit zal doen: ik durf er niets over te voorspellen. Maar ben er wel bang voor en kan hooguit hopen dat ik dezelfde kracht en humor kan vinden die ik bij Petra zo weet te waarderen.
Op het moment dat het voor haar (en haar man en naasten) heel erg zwaar is past het mij hier even stil bij te blijven. Komt het aangekondigde verhaal over Tante Pos wel de volgende keer. En in de tussentijd: brand ik een kaarsje voor Petra.