Onbevangen pubervragen

Een tijdje geleden tijdens de avondmaaltijd. Boerenkool met worst op het menu en sinds alleen de twee jongste kinderen door de week thuis zijn is het een knap stuk rustiger aan tafel.

Komt zoonlief (16 jaar) ineens met een vraag.

"Hé mam, neem je nou straks nog een andere man als pa er niet meer is?"

Die had ik niet aan zien komen. Voor de duidelijkheid: terminaal ben ik zeer zeker niet, integendeel. Ik werk gewoon nog 100 %, sport veel en regel alles voor zijn voetbalteam en heel veel voor de voetbalvereniging. Slechts één korte ziekenhuisopname in mei 2013, dagbehandeling maar daags na die ingreep stond ik gewoon weer langs de lijn.

Maar goed: de jongeman heeft uiteraard gewoon zijn antwoord gekregen, eerst van mijn echtgenote, later ook van mij. En toen was het voor hem al weer tijd voor een volgend onderwerp.

Ook al was de vraag onverwacht: ik ben heel blij dat ie gesteld werd. Geeft aan dat hij in ieder geval als ie ergens mee zit het wel durft te vragen. Drie dagen later kwam hij (bij het inruimen van de vaatwasser) met de volgende vraag: "Krijg ik nou later ook prostaatkanker?"

Een vraag die ik wel verwacht had en dus ook kon ik daar gelijk het juiste (genuanceerde) standpunt over gegeven.

Blijkbaar doen we het in die zin dus goed dat als er een vraag is hij gesteld kan worden. En dat is ook de sfeer die we proberen te creëren: de kanker is geen dagelijkse gespreksonderwerp maar wordt ook zeer zeker niet weggestopt.

Tot aan bovengenoemde vragen was er voor de jongens blijkbaar geen aanleiding om direct ergens naar te vragen. Neemt niet weg dat er (zeker bij mij) wel latent de twijfel aanwezig is: Weten ze wel alles/genoeg?

De tijd zal het leren. En is het genoeg om te zorgen dat als er vragen op zouden komen deze ook gewoon gesteld kunnen worden. Afwachten dus wanneer er weer iemand volstrekt onverwacht met een linkse/rechtse directe vraag komt.
Ik laat me graag verrassen door de volgende spitsvondige vraag!