Afscheid

Een gevaarlijke titel om te gebruiken in mijn blog; geen vrees, dit bericht gaat niet over mijn eigen afscheid. Er staan nog veel te veel dingen op mijn to-do lijst om het daar al over te gaan hebben.
De combinatie chemokuur van alweer bijna drie weken geleden is uiteindelijk toch wel een heel stuk zwaarder geweest dan ik eerst dacht. Pas na een week kwam die man met de hamer langs en helaas voor mij werd er een gevoelige tik uitgedeeld.

Maar verrassend genoeg was dat dalletje wel heel diep maar ook heel kort; een dag later lukte het alweer om toch aanwezig te zijn bij het afscheid van een drietal mij zeer dierbare ING collegae. Me uiterst decadent er door Carine er naar toe laten rijden, maar het kon en voelde heel goed. Maar wel een moment van afscheid nemen.
Uiteraard was dit niet mijn afscheid van ING alhoewel het nu wel een beetje voelt alsof ik pensionado tegen wil en dank ben. Ook al was ik niet bijster productief op de dagen dat ik naar Amsterdam ging: er valt wel wat weg nu dat voorlopig niet meer kan.

Ook op andere fronten was het tijd voor afscheid: het team van Gijs speelde afgelopen zaterdag de laatste competitiewedstrijd. Helaas werd de JO17-4 net niet kampioen, tegen het thuisgeweld van De Meern was een eerlijke wedstrijd schier onmogelijk. Maar het neemt niet weg dat ik heb genoten van een schitterend seizoen mat goed ballen van de boys, bedankt daarvoor kerels!

Nee, het echte afscheid van de afgelopen week is het afscheid dat wel allemaal hebben moeten nemen van mijn o zo dierbare lotgenoot Richard. Ik kan er uren over praten maar dan nog niet uitleggen waarom Richard mij zo diep in mijn hart geraakt heeft. Onze lotsverbondenheid door dezelfde ziekte zorgde gelijk voor een hechte band en op veel punten zaten we al direct op dezelfde golflengte. Beiden het gevoel dat we verdwaald waren in een helemaal verkeerde generatie maar niet van plan bij de pakken neer te gaan zitten. Beiden een eigen (en eigenwijze) kijk op de manier van behandelen met niet de meest gebruikelijke keuzes. Beiden met een onverwoestbaar relativeringsvermogen en gevoel voor humor. En vooral beiden vol met plannen en met de onvoorstelbare drang om er keihard voor te vechten om iets moois te maken van dat stukje leven wat ons nog gegund is.

Ik ga je missen kerel!