Quality time in je uppie

Vrijdagmorgen ging de telefoon, werd ik 'uit bed gebeld' door de school van zoonlief. Ze waren 'm kwijt! Ja, dat kon wel kloppen, verslapen denk ik (achteraf bleek dat zijn telefoon leeg was en dus de wekker niet was afgegaan). Toen ik op zoek ging in huis zat de jongeman inderdaad nog aan het ontbijt (goede nieuws: dus wel zelf wakker geworden) en kon gewoon het tweede uur insteken. De school dreigde nog met "Maar dat uur moet hij wel inhalen" waarop mijn antwoord was dat ze dat maar rechtstreeks met zoonlief moesten regelen. Ga ik me echt niet mee bemoeien, hij is oud en wijs genoeg om dat allemaal zelf te regelen. En dan hoort er ook bij dat de telefoon leeg kan zijn, moet kunnen lijkt me.

SpaSereen

Onbedoeld was ik toen toch eerder mijn bed uit dan gepland, de slechte gewoonte om eerst nog een aflevering van een of andere serie te gaan kijken en dan pas op te staan kwam er niet van. Om eerlijk te zijn ben ik ook wel heel erg 'bij' met de series, maar dat is een ander probleem. Aan het ontbijt bedacht dat ik wel eens gek kon doen, mezelf verwennen op die vrijdag. En omdat het nog lekker vroeg was kon dat ook, op naar de Maarseveense plassen en er een heerlijk relaxte dag in SpaSereen van gemaakt. Daar kan ik om begrijpelijke redenen weinig foto's van laten zien, mobieltjes of tablets die foto's kunnen maken niet toegestaan. Lekker rustig, en daarom behelp ik me dit keer met een foto van Google.
Heerlijk ontspannend is het. Goed tot rust gekomen. Zelfs koppie onder in de plas geweest, knap koud! Hooguit een klein beetje gênant om uit het koude dompelbad te komen, dan is toch wel pijnlijk duidelijk wat het resultaat is van een subcapsulaire orchidectomie. Maar ik zit er niet mee, voel me er geen moment minder man door.
Wel raar is het om daar alleen rond te lopen. De meeste gasten komen toch samen met anderen. Vriendinnen die samen een dagje wellness doen, moeders en dochters voor een dagje lekker ontspannen en (oudere) echtparen die even er uit willen. Ik liep er maar een beetje verloren bij, in mijn uppie quality time aan het vieren. De dag was zeker goed besteed, maar het is toch veel leuker om als je dan wat bijzonders doet dat samen met bekenden of dierbaren te vieren. Dus volgende keer weer naar de sauna: goed plan, maar ik neem graag iemand mee. Iets voor jou Mark? Per slot van rekening was onze eerste intense ontmoeting uitgerekend in de sauna!

Wereldkankerdag

Vandaag (4 februari) is het wereldkankerdag. Deze dag is door de Union for International Cancer Control (UICC) uitgeroepen tot internationale bewustwordingsdag waarop mensen in de hele wereld stilstaan bij kanker. Deze dag is officieel gemarkeerd om het bewustzijn rondom kanker te vergroten en om preventie, detectie en behandelingen aan te moedigen, maar ook om het belang van een goede kwaliteit van leven voor mensen met kanker te onderstrepen.
   
Een goede kwaliteit van leven is echt ontzettend belangrijk maar komt niet aanwaaien. Ik knok er elke dag weer voor, heb er meer dan een extra full-time baan aan maar pluk er daarom ook de vruchten van.

Vandaag precies een jaar geleden was ik heel toepasselijk in Nijmegen, aan de negende (en voorlaatste) lading Docetaxel. Zoals te zien is waren toen de wilde haren wel weg (de streken niet). De haren zijn gelukkig weer terug, de streken gewoon gebleven. Die negende kuur zou nog een leuk staartje krijgen, een week later mocht ik geheel uitgeteld toch een nachtje logeren in het UMC, zie Retourtje UMC Utrecht. Dat bleek de opmaat voor een bewogen jaar. Met prachtige hoogtepunten, de reis naar Amerika, portret voor Every Moment Matters, de prestaties van 'mijn' Kampong A5,  media aandacht in NOS 8 uur journaal en op radio 1. En niet te vergeten de reclamecampagne om naamsbekendheid van kanker.nl te vergroten.
En dan natuurlijk ook nog al die andere 'gewone' dagen, met de gewone dingen die ook zo belangrijk zijn.
Daarnaast waren er ook dipjes, de dagen dat het effe wat minder meezit. Soms omdat ik gewoon heel intens meeleef met lotgenoten, afgelopen maandag was niet makkelijk. Of gewoon omdat ik echt niet uit de voeten kan, mijn bed niet uit kan komen (en dan 's avonds er ook niet in). Lotgenoten die nog harder uit de startblokken komen dan ik presteerde, zoals het aangrijpende verhaal van Mark Bos. Maar ook anderen. Drie ziekenhuisopnames in één jaar is onmiskenbaar een trendbreuk. Revalideren van twee keer een enkeloperatie is ook niet echt een feest. Heel wat dipjes als je ze zo op een rijtje zet. Laat duidelijk zijn dat de balans nog steeds ver richting de pieken uitslaat!
 

Het goede nieuws van deze week is dat het enkel-avontuur medisch gezien nu afgesloten is. Voor (voorlopig) de laatste controle naar de St. Maartenskliniek geweest. Minimale bot-aangroei maar het gewricht is goed beweegbaar. Het voelt nog heel vervelend aan, blijven oefenen is het devies. Een indrukwekkende hoeveelheid ijzer is er in me geschroefd. Voor een deel al overbodig aan het worden, de schroeven die kuitbeen fixeerden aan scheenbeen zijn al afgebroken. Maar de stand van het gewricht is goed dus de pezenbrug tussen deze twee botten heeft die functie weer overgenomen.
Pas over een jaar of vijf tot tien is te zeggen of er blijvende schade aan het gewricht is. Teken ik voor, een arts die een perspectief heeft van tien jaar! Ben alleen bang dat die vraag nooit echt beantwoord gaat worden.
Als ik echt last krijg van al dat ijzerwerk is het te overwegen opnieuw onder het mes te gaan en wat schroeven en platen te verwijderen.

Wereldkankerdag dus. Voor mij niet nodig, eenmaal geraakt door kanker ben je er elke dag mee bezig, niet alleen op 4 februari. Maar er is veel meer dan alleen de kanker, en gelukkig komt ook dat aan de orde in nu al weer drie jaar van bloggen. En zo werd deze 4 februari een mooi handvat om nogmaals te melden dat het hard werken is om voor die kwaliteit van leven te gaan maar dat het heel zeker de moeite loont. Voorlopig ben ik dus nog niet te stoppen.