Retourtje UMC Utrecht

In mijn vorige bericht noemde ik "Retour Hemel", de indrukwekkende documentaire die Mark Bos gemaakt heeft over zijn strijd met prostaatkanker. Zo herkenbaar voor mij. Een retourtje naar de top van de Kilimanjaro zit er voor mij niet in. Maar volstrekt onbedoeld werd het afgelopen week wel een retourtje naar het UMC Utrecht. Onderstaand bericht heb ik daarover op Facebook gezet.

Tja wat zullen we hier van zeggen? Toch wel een beetje (te) eigenwijs geweest. Twee drukke weekends. Chemokuur. Die wat zwaarder viel dan de vorige keren. Verkouden. En dan toch gewoon naar de sportschool maar daar bakte ik er niets van. Door Jeanette naar de huisarts gejaagd en toen ging het in rap tempo. Nee ik heb geen koorts. Uh..... 39.2! Huisarts met Nijmegen gebeld, die wilden me graag zien. Shit, daar had ik nou helemaal geen trek in. Maar ik had mazzel: er was geen plek in Nijmegen dus na enig shoppen mocht ik ook naar het UMC Utrecht. En daar zat ik dan om 18:35 bij de spoedeisende hulp. En al rap was de conclusie dat het geen longontsteking was maar een total gebrek aan leukocyten. Aan het infuus dus. En zo lag ik woensdagavond ineens op de afdeling Medische Oncologie van het UMC in plaats van mijn eigen bed. Balen. Was lang geleden dat ik in het ziekenhuis lag, eind maart 1964. Het goede nieuws is dat de ziekenhuisopname maar 1 dag is, vanmiddag om 15:00 uur mag ik (met flink wat antibiotica) weer naar huis. Retourtje UMC dus. Met als wijze les dat ik mezelf toch niet zo hard voorbij moet rennen. Het moet echt een tandje minder, ook al wil ik dat niet. Maar aangezien dit avontuur ook niet echt fijn is ga ik toch maar een tandje lager schakelen. Uit eigenbelang.

Heel erg hartverwarmend dat er binnen no time een hele sliert van welgemeende reacties komen. En geen enkele like van de foto!

Het retourtje UMC Utrecht hield gelukkig maar één overnachting in een ziekenhuis-bed in. Met een breed-spectrum antibioticum per infuus. Wel met VIP-behandeling: ik had een kamer voor vier personen helemaal voor mezelf! Ondertussen ben ik weer thuis, ik hou me rustig en het gaat prima. Koorts zakt. En nu maar mijn best doen om weer leukocyten aan te gaan maken, op 23 februari weer het meet-moment of ik wel aan de tiende en laatste chemokuur kan. Maar dan moeten de leukocyten hoger scoren dan die schamele 1.9 van afgelopen woensdag!

En zo werd het een leerzame week. Dacht ik mezelf te kennen, want ik had al aangekondigd dat ik het niet zag zitten om al te gaan werken op donderdag (volgens plan). Maar die donderdag wakker worden in een ziekenhuisbed had ik ook niet aan zien komen! Lesson learned: toch echt een tandje lager schakelen.

De opsteker van deze week mag ik niet vergeten te melden. Die eer gaat naar Kevin van de Coolblue winkel in Utrecht. Die afgelopen dinsdag met een bloemetje en een attentie en een kaartje volkomen onverwacht op de stoep stond. Ik ben niet de makkelijkste klant, dat weet ik. En de lat ligt hoog bij me, erg hoog. Alles moet onmiddellijk goed en precies volgens het boekje.
Met een van de vorige gadgets was dat niet gelijk gelukt en dat gaf een ingewikkeld omruil-traject bij Coolblue. Flapuit als ik ben toen ook genoemd wat de reden was van die drie-wekelijkse gadgets die ik kocht. Niet altijd maar wel vaak bij Coolblue. En dat verhaal maakte indruk. Ontzettend attent dat daar op deze manier aandacht aan wordt besteed. Nogmaals Coolblue Utrecht: bedankt!