Maar de kwartjes vielen wel. Om te beginnen de PSA, woensdag weer bepaald. Licht hoger, 0.50. Maar wel een verdubbelingstijd van 60 dagen. Ziet er nog niet alarmerend uit in de grafiek, en dit is ook wat ik verwacht had. Niet mijn stijl maar blijkbaar ben ik nu eens niet tegendraads maar doe het volgens het boekje. Over zes weken weer een bepaling en dan ook gesprek met oncoloog. Ik besef me dat het allemaal heel gunstig lage waardes zijn, menig lotgenoot zou hier stikkie jaloers op zijn.
De pols wordt gefixeerd in een positie waarbij de tunnel met (bijna alle) zenuwen naar de vingers niet wordt ingeklemd. Vasthouden van vocht (heb ik helaas last van) en een iets gebogen houding van handen kan al tot afklemming van die zenuwen leiden.
En daarmee had ik eigenlijk mijn problemen al deels opgelost voor ik bij de huisarts kwam. Was het theoretisch nog mogelijk dat het nare gevoel in beide voetzolen een tekort aan vitamine B12 was; na meting blijkt dat volstrekt normaal te zijn. Een ongemak waar ik maar aan moet wennen dus. Bijna een jaar nadat de Docetaxel knokploeg vertrokken is gaat alsnog dat tijdbommetje af. Het is niet anders.
Er stonden nog meer dingen op mijn waslijst aan ongemakken waarin ik allemaal voortekenen zag dat de grand finale al begonnen was. Maar gezien in het juiste perspectief viel dat eigenlijk allemaal wel mee. Ga ik een licht stijgend heuveltje op maar nog lang niet het echte Alpe d'Huzes werk. Merendeel een vervelend (maar behapbaar) bijverschijnsel van de behandelingen. Geen schande om aan de Paracetamol te gaan, daar een spiegel van op te bouwen. Zeker als dat meer (nacht)rust geeft. En dus heb ik mijn tegenargument (moet mijn kruit nog droog houden, pijnbestrijding gaat straks een echte uitdaging worden) laten varen. Was even wat vogelen met mijn pillen-app (MediSafe, aanrader) en nu loop ik vier keer op een dag de kans dat mijn telefoon ineens brult "Strong with the Force are you when you take your meds". Tot ergernis van de kinderen en daarom probeer ik Darth Vader ook voor te zijn. Wat meestal wel lukt. Zou ook Donald Trump of zelfs Obama me vermanend kunnen laten toespreken dat het tijd is voor "your meds" maar dat levert vast nog meer commentaar op!
De (dubbele) afspraak met de huisarts maakte ik zoals al gezegd toen ik 'er even helemaal doorheen zat'. Natuurlijk tetterde ik gelijk dat dat al weer opgelost was. Heel knap maar of ik er nou wel of niet iets mee ging doen kreeg ik wel een verwijsbrief mee. En dat werd nog wel de grootste verrassing van de week: na één nacht (niet echt heel goed) slapen was ik daar al uit. De procedure is gestart, binnenkort buigt het indicatie-overleg van het HDI (Hellen Dowling Instituut) zich over mijn casus. "Of er spoed bij was, de wachttijd was toch wel vier tot vijf weken?" was de vraag. Nee hoor, de rollercoaster schudt me al ruim drieëneenhalf jaar door elkaar, dat steekt niet op vijf weken.
Wat ik er van verwacht? Geen idee. Maar het voelt wel beter. Voorzichtigjes het valse plat oprijdend, op naar de volgende grote col (maat Alpe d'Huzes) die ooit nog wel eens komen gaat. In de wetenschap dat ik er dan mentaal ook echt helemaal klaar voor ben. Want alles van je afschrijven in een blog werkt wonderwel maar is toch niet helemaal voldoende heb ik gemerkt.
