Van Lourdes naar 'vals plat'

Thanks Leen!

Eind juni al weer. Tijd voor een (medische) update. Die ik verrassend genoeg ver weg begin, helemaal in Lourdes! Met dank aan collega Leen die uitgerekend daar aan me dacht en een kaarsje op stak. Regels zijn daar niet voor Leen, het gebaar zegt des te meer en jullie "Frank, daar ga je!" is geniaal.

Lourdes heeft voor mij (en heel veel anderen) een bijzondere betekenis. Want het is de plek waar in mei 1988 Carine op mijn levenspad kwam. Vanuit Rotterdam respectievelijk Groningen waren we beiden als vrijwilligers meegegaan met de Nationale Bedevaart. Een prachtig fenomeen, en veel mensen die anders amper het huis uit komen beleven er een fantastische tijd.
Die bedevaart in 1988 kreeg een lang staartje, want via een tussenstop in Groningen zijn we in 1991 in Utrecht uitgekomen. Waar het gezin compleet werd met vier prachtige kinderen. Waarvan de oudste ondertussen al weer 21 is, wat gaat het snel.

Het oude Accueil Notre Dame 

In 2009 waren we op doorreis weer in Lourdes, maar nu met het complete gezin. Nostalgisch om er na zoveel jaren weer terug te zijn en heel speciaal om je kinderen deze bijzondere plekken te mogen laten zien.
En natuurlijk moest er een foto komen van de hele familie op de bankjes van het Accueil Notre Dame. Als brancardier hier heel wat tijd doorgebracht, wachtend op de volgende logistieke klus om de gasten van of naar een viering te krijgen.

Colletjes en 'vals plat' in mijn PSA grafiek

Maar goed, het kaarsje van Leen was in verband met de reguliere controleafspraak met dokter Inge van Oort, mijn oncoloog. De PSA is bepaald, op 23 juni zelfs iets iets hoger dan de Utrechtse tussenstand. De chemo-kuur is afgesloten met een spectaculair goed resultaat, een PSA van slechts 0.3. Maar ongeveer tien weken later is ie toch weer gestegen, flink zelfs, naar 1.0.
Te verwachten was dat de oncoloog hier hele geruststellende woorden over had, in absolute zin stellen de getallen inderdaad nog niet veel voor. Maar het voelt niet helemaal lekker, alsof het monster toch weer op uitbreken staat. We zullen het zien. Over drie maanden pas weer terug naar Nijmegen maar ze snapt donders goed dat ik als Delftse techneut meer cijfertjes en feiten wil. En dus is er over zes weken een tussentijdse meting van de PSA.
Of er op het volgende plaatje al weer een duidelijke helling te zien zal zijn (in plaats van het 'vals plat'van 0.3 naar 1.0) durf ik niet te voorspellen. Maar aan het einde van dit jaar ben ik wel bang dat het weer tijd is voor kloeke besluiten en (zware) behandelingen. Dat er in de grafiek een nieuw colletje is ontstaan.
Tot die tijd: ga ik van elke dag weer iets moois maken, steeds meer en verder zonder krukken. Trainen om weer mee te kunnen doen in het bergklassement. Oftewel: het gaat vast een fantastische zomer worden, eerst maar eens naar de States!

Gijs, Carine, Bas, Maartje, Frank en Joost

Als in nu alleen maar een familiefoto uit 2009 in dit blogbericht plaats ga ik geen vrienden maken thuis. Vandaar dit plaatje, vers van de pers.
Deze foto is gemaakt op 28 juni 2015 en de gelegenheid is het 21-diner voor Maartje en haar jaarclub. De voorbereidingen waren gedegen, het menu exquise en de tafel prachtig. Een leuke jaarclub te gast en alle zonen strak met (Helios)das. Wat wil je nog meer.
Ik zou m'n halve tafelspeech hier wel kunnen herhalen maar hou het op de samenvatting dat ik er alle vertrouwen in heb dat onze kinderen er wel komen. Zelfs als mijn PSA grafiek uiteindelijk een onneembare col van de buitencategorie voor me in petto heeft.

(Weer) op eigen benen staan

Zes weken op de bank zitten met je been in het gips: echt leuk is het niet. Maar gelukkig ben ik nou al weer drie weken uit het gips en langzaam maar zeker wordt de actie-radius weer wat groter.

Kampong A5 (zonder Beer, Florian, Jaimy en Tibor)

Eerste echt grote wandeling was al weer een tijd geleden. Toen 'mijn jongens' aantoonden dat ze de zaakjes zelf goed kunnen regelen. Als afsluiting van het voetbalseizoen hadden ze bedacht om een BBQ te organiseren. En zo gebeurde het ook. Alles zelf geregeld, incluis datum prikken en de boodschappen. Jammer dat het weer niet optimaal was maar dat mocht de pret niet drukken.

Top geregeld boys. Zoals ik al zei: eens en te meer een teken dat jullie al gewoon op eigen benen kunnen staan, ik ben er trots op. En ga met een gerust hart "met pensioen" als leider van een Kampong team. Wat niet weg neemt dat ik jullie wel flink zal missen.. 

Ging het dan helemaal goed? Zekers, getuige deze foto die nog in WhatsApp verscheen. Dat het de volgende ochtend niet voor iedereen ook helemaal gelukt is om op school te geraken ga ik maar gauw vergeten, die anekdote komt op 20 november 2018 wel weer naar boven!

Terug naar het begin: dat was de eerste flinke wandeling. Onbedoeld, de bus reed pal voor mijn neus weg en dus was het handiger gewoon 'even' door te lopen dan een half uur te gaan wachten.  Weliswaar 2.5 kilometer en het kostte me op krukken bijna drie kwartier. Maar het was wel een kick: weer mobiel! Ik heb het moeten bekopen met een vette blaar, de eerste keer weer een (rechter)schoen aan met een gigantisch dikke voet ging niet helemaal probleemloos.

Desondanks worden de wandelingen steeds groter; afgelopen week voor het eerst weer met openbaar vervoer naar Amsterdam geweest. Om te werken. Het kon, net, al bij al zijn het toch wel flinke stukken die je moet lopen naar bus en of trein. Eind van de dag stond de stappenteller op 7160, fors meer dan mijn dag-gemidelde van ongeveer 2000! 

Maar het kan dus wel, en steeds vlotter. De fysiotherapeute (Jeanette van OoFu) is trots op me, en dat is denk ik wel terecht. De vorderingen worden goed gedocumenteerd, twee keer per week ben ik weer te vinden in de sportschool. Basic Shit, dat helaas dan wel, maar het mag ook gezegd worden: mijn lange afwezigheid daar bleef niet onopgemerkt. De receptioniste ging toch een keer vragen waarom "die mijnheer die altijd zo moppert" al zo lang niet meer geweest was. 

Aankomende week gaat het spannend worden. Op donderdag naar het Diak, poli chirurgie. Hopelijk krijg ik daar te horen dat ik weer helemaal op eigen benen mag staan. Net zoals 'mijn boys' van de A5 ook kunnen. Ook donderdag bloed laten afnemen om de PSA te bepalen. Dat is pas echt spannend. Ik ga niet dezelfde strapatsen uithalen als bij de vorige meting, toen ik vie de Spoed-Eisende-Hulp op dezelfde dag al de uitslag hen achterhaald. Dit keer wordt het een paar dagen nagelbijten voor dat getal bekend wordt. Om op 23 juni in Nijmegen het plan te gaan trekken hoe nu verder.

En iets later: 7 juli. Op naar Amerika, met de hele familie. En dan is het echt wel belangrijk dat ik weer helemaal op eigen benen kan staan. Vooruit, desnoods nog een beetje met de hulp van krukken, maar Amerika gaat lukken!