Kampioenen! (deel 2)

Nog een kleine nabrander op mijn kampioenen-bericht van vandaag. Afsluitend feestje van het team om een fantastisch jaar af te sluiten. En wat ik helemaal niet aan zag komen gebeurde toch: werd ik daar zelf in het zonnetje gezet. Want het is waar: dit kampioensdubbeltje stond op mijn bucketlist, en daar kan nu een vink bij. Hebben de jongens een seizoen lang hard voor gewerkt, en dan zetten ze mij (de sidekick van de B9) in het zonnetje!
Trots op dit team en de prestatie die ze (voor mij) hebben geleverd. Nogmaals: bedankt!

Kampioenen!

De boys van Kampong B9 hadden het beloofd: kampioen worden, op naar het fel begeerde Kampong kampioensdubbeltje! Niet gelukt in de najaarscompetitie of de beker. Maar wel in de voorjaarscompetitie. Dik feest! In een spannende uitwedstrijd werd IJFC overtuigend met 6-0 verslagen en daarmee kwamen de boys mooi op de eerste plek uit!
Trots ben ik op deze jongens. Ik heb me een beetje afzijdig gehouden, stond te boek als de sidekick van de B9. Heel makkelijk ging het niet, wat stevige gesprekken waren nodig maar uiteindelijk hebben ze de weg naar de top gevonden.
En zo werd op de allerlaatste speeldag toch nog het doel gehaald wat ze zichzelf gesteld hadden. Klasse!

Maar er zijn meer kampioenen. Zeker aankomende week ben ik meer dan gebruikelijk betrokken bij het wel en wee van mijn lotgenoot Richard. Die gaat hard, heel hard! Aankomende donderdag de berg op, Alpe d'HuZes, met team De ballen. Steun ze via deze link.
Nog steeds kan ik niet bevatten hoe iemand die je eerst helemaal niet kende in zo'n korte tijd zo ongelofelijk dicht bij je kan komen. Omdat je lotgenoot bent. Het voelt alsof ik Richard al ken zo oud als ik ben maar de werkelijkheid is dat we pas sinds 29 september 2015 een erg intensief e-mail contact hebben. Veel overeenkomsten, waaronder het bloggen over onze strijd tegen de prostaatkanker. Verrassend genoeg kennen onze beider oudste dochters elkaar al wel persoonlijk (via de studie in Groningen). Neemt niet weg dat Richard mij na aan het hart is, ook al heb ik hem nog nooit persoonlijk ontmoet. Dat komt vast nog wel, heel spoedig, want om eerlijk te zijn is hij de echte kampioen van deze week. Onbesuisd besloten die Alpe d'HuZes te gaan slechten. Dat werkte aanstekelijk, ik heb even getwijfeld het ook te doen. Dat mocht van de sportarts, de conditie en spiersterkte staan het toe. Alleen emotioneel is mij die berg te hoog. Dus hou ik het er op om alleen een polsbandje "www.opgevenisgeenoptie.nl" te dragen, al een paar maanden. Ook al is opgeven uiteindelijk een optie, voor Richard en voor mij.

Dus Richard: zet 'm op, gesterkt door je team en supporters! Weet dat je virtueel op een super-tandem rijdt en ik uit alle macht mee fiets, net zoals zo veel andere dierbaren. Voordeel van virtueel meefietsen is wel dat we niets wegen maar wel meetrappen!

De ballen!

WhatsAppen met mijn huis.

In eerdere blogberichten is het al aan de orde geweest: een beetje control freak ben ik wel. Zelfs als het over de grote vragen van leven (en dood) gaat probeer ik daar met veel cijfertjes toch handvatten aan te geven. Geeft me wel rust, maar ook weer onrust. Want het is weer zover: over afzienbare tijd weer bloed prikken en een nieuw meetpunt in mijn grafiekje kunnen zetten. Ik heb er nu al buikpijn van, opnieuw. Zou zo het blogbericht van begin Maart (zie hier) kunnen herhalen...

Het grip op dingen willen krijgen heeft recent een vlucht genomen toen ik (eindelijk) door kreeg hoe Domoticz precies werkte. Dat gaf een verrassend inzicht in alle losse systemen die er al waren, eenmaal aan elkaar geknoopt is er ineens van alles te automatiseren. Kan ik zelfs Whatsappen met mijn huis. Om schakelaartjes om te zetten, lampen aan of uit. En krijg ik nog antwoord ook als ik tenminste verstandige vragen stel.
   

Natuurlijk ben ik nog steeds heel erg van het hollen en stilstaan, dit werd dus hard hollen. En zijn er wat meer controllers in huis gekomen die ook stroomverbruik, temperatuur, beweging en andere belangrijke zaken vast kunnen leggen. In- en om het huis. En ben ik en passant ook op de toekomst voorbereid: de mogelijkheid om op afstand de (voor)deur open te doen hadden we nog niet, hooguit kan ik zien wie er voor de deur staat. Maar de uitbreiding om een deur te bedienen bestaat nu wel degelijk. Toekomstplannen nog.
   
Afgelopen weekend zijn er nog meer plannen gemaakt, de vakantie begint concretere vormen te krijgen. Zoals het er uit ziet wordt het een flink verre bestemming, Costa Rica. Ik moet toch profijt halen uit het feit dat ik een nieuw paspoort heb en niet een id-kaart. Gevaarlijk natuurlijk om dat te zeggen, in een openbare blog. Maar aan de andere kant: met al die domotica-gadgets in huis is de boel wel veel beter beveiligd!

Of de Enzalutamide (de kraakwacht in mijn eigen lijf die de kanker in toom moet houden) nog werkt zal binnenkort blijken, op 1 juni dus weer de gebruikelijke controleafspraak in Nijmegen. Toch jammer dat ik voor dat kraakpand van mijn lijf niet ook zo'n Domoticz interface kan bouwen en er mee kan gaan WhatsAppen. Ik zou wel een paar schakelaars weten die ik onmiddellijk uit zou zetten als dat kon!

Berlijn en verder

Berliner Dom

Dit zou een blogbericht worden over mijn paspoort. Want het is gelukt, ik heb net voor we naar Berlijn gingen een nieuw paspoort gescoord. Met de foto ook gebruikt voor de campagne voor naamsbekendheid van kanker.nl er in als pasfoto.
Dat aanvragen van een nieuw paspoort was een kleine hobbel; hier in huis heb ik nog het paspoort van mijn vader. In april 1992 heeft hij dat zelf aangeschaft, nog vol plannen. In augustus 1992 is hij overleden. Dat zou mij niet overkomen, en dus direct met het hagelnieuwe paspoort naar Berlijn gegaan. Niet dat iemand het gecontroleerd heeft, maar feit is dat ik het gebruikt heb! En nog veel vaker wil gebruiken.
Maar goed, de werkelijkheid neemt soms wendingen die niet te voorzien zijn, en om eerlijk te zijn: ook voor mij nauwelijks te behappen. Intens bezig met je eigen ziekte, kanker, en toch wel dagelijks bewust van je eigen naderende (maar uitgestelde) dood. In Berlijn heel veel gedaan, een nieuw record op de stappenteller weten te krijgen: 22039 stappen. Ruim de helft zelfs zonder stokken of iets dergelijks. Fantastische reis.Voorspelbaar als ik ben twee keer een kaarsje op gestoken. Eentje in de Berliner Dom en later in de Kaiser-Wilhelm-Gedächtniskirche. Zie foto's.

Kaiser-Wilhelm-Gedächtniskirche

Intenties van de kaarsjes ga ik niet vertellen, da's van mijzelf. Mijn gedachten waren ook bij Barbara, die afscheid moest nemen van haar geliefde Richard, en Fabian die al zo jong verder moet zonder zijn vader. Richard is een dierbare lotgenoot van me, we volgden lang hetzelfde pad (ik op anderhalf jaar achterstand), pas bij de chemo heb ik een andere afslag genomen. En ben ik verder op achterstand gekomen, dat gelukkig wel. Helaas kon ik niet even vanuit Berlijn naar de begrafenis van Richard. Maar met mijn kaarsjes was ik er wel degelijk ook bij, in gedachten.
Weer thuis in Utrecht kwam pas de echte koude douche. En weet ik voor wie de kaarsjes ook zijn aangestoken! Marcel, vriend van mijn nicht Marike, die ineens geconfronteerd werd met hart falen en nu vecht voor zijn leven. Met spoed in Duitsland een kunsthart heeft gekregen. Ineens met hoge prioriteit op een donorhart wacht (ik ben orgaandonor maar helaas: mijn organen zijn allen op voorhand al onbruikbaar). We leven allemaal heel intens mee met Marcel en Marike. Erg attent dat wij een beetje in de luwte werden gehouden en dit nieuws pas bij terugkomst in Utrecht te horen kregen, van Janneke & Martijn.
Mij past nu stilte. En de intenties van de Berlijnse kaarsjes. Niet alleen voor Richard maar zeer zeker ook voor Marcel.