Al weer een jaar verder. Het voelt een beetje als een verjaardag maar
dan zonder feestje. Op 19 oktober 2012 stapte ik volstrekt onverwacht in
het leven dat kanker heet. Op 19 oktober 2013 ging ik, als vanouds, met
'mijn jongens' (B-junioren) een bekerwedstrijd voetballen in Odijk. Ze
wonnen glansrijk, met 13-1. Maar in de topsport die ik zelf moet
bedrijven sinds vorig jaar ligt het niet zo simpel, zijn geen
uitgesproken winnaars. Maar ook niet alleen maar verliezers.
Het is
een jaar van hard werken geworden, en ondanks alles heeft het ook veel
goeds gebracht. Eindelijk ging ik echt serieus en goed sporten;
tegendraads is de conditie nu een stuk beter dan een jaar geleden!
De
PSA, graadmeter voor mijn kanker, verliep grillig. Een onverwachte
forse stijging, twijfel of ik dan toch al niet een stapje verder was dan
gehoopt. Maar nu na een jaar is dat monster ook getemd. Voelt als een
overwinning maar is geen reden tot een feestje, uiteindelijk zal het
monster toch weer een keer uitbreken.
Ondertussen ging mijn gewone
werk ook nog door. Gelukkig kreeg ik daar veel ruimte, en was er
waardering voor dat wat ik allemaal wel kon blijven doen.
Op dus
naar het tweede jaar van mijn nieuwe leven, het leven met kanker. Wat
nog een hele uitdaging gaat worden, het 'nieuwe' is er van af, de juiste
hormoontherapie is gevonden, het monster is geketend. Om dat zo te
houden moet ik op een hoop vlakken topsport blijven bedrijven. Niet
alleen in de sportschool, maar ook (en misschien wel vooral) tussen de
oren. Op mijn werk. Bij mijn vrijwilligerswerk, behalve voetbal ook
kanker.nl
Gelukkig hoef ik dat niet alleen te doen. Weliswaar is het
geen teamsport zoals die B-junioren van me bedrijven maar alleen sta ik
er echt niet voor. Ook dat is een goede constatering bij deze eerste
'jaardag'.
Zo voelt het toch als een overwinning. Alleen niet afgetekend met grote cijfers, geen 13-1.
