De absolute top is 240, het dalletje iets verder rond de 30. Het colletje daarna piekt weer naar 75 om dan via 50 weer te zakken naar 8,9. Wat nog steeds veel te hoog is (3,5 is normaal) maar voelt wel heel wat beter.
De betekenis? Moeilijk in cijfers uit te drukken maar voor m'n gevoel heb ik er nu toch wat jaartjes bij gekregen.
Bovenstaand plaatje van Facebook afgehaald om (achteraf) de blogberichten alsnog aan te maken.
Onderstaand de toelichting (separaat per e-mail verstuurd).
Tweede reden om de vlag (figuurlijk dan) uit te hangen is dat zowel mijn PSA als testosteron spectaculair gedaald zijn! De PSA kelderde van 47,9 naar 8,9 (zie plaatje), testosteron van 12,9 naar 0,9.
Dat laatste was natuurlijk wel te verwachten na de orchicedtomie van 24 mei. En zeker die lage PSA is natuurlijk heel mooi.
Vandaag op controle geweest in Nijmegen, Dr. Inge van Oort was heel tevreden. Beleid wordt niet veranderd, naast de hormoonbehandeling (waar ik nu voor eens en altijd vanaf ben) aanvullend ook medicijnen en daarmee een gecombineerde androgeenblokkade. Die combinatie was blijkbaar (even) nodig, nu nog niet veranderen. Bij de volgende controle (pas over drie maanden, 18 september) is het te overwegen die medicijnen weer te stoppen.
En hoe gaat het nou met mij? De ingreep op 24 mei viel ontzettend mee, het herstelproces daarna nogal tegen. Duurde erg lang voor de wond goed dicht was en ik weer gewoon kon lopen. Pas nu, bijna vijf weken verder, kan ik alles weer gaan doen, incluis sporten. Mag dat van Dr. van Oort ook langzaam weer gaan opbouwen (was daar stiekem al wel voorzichtig mee begonnen).
Ben ik er door veranderd? Voel dat zelf niet zo (maar was ook al niet zo'n typische testosteron-bink). Hooguit makkelijk dat ik me lang niet meer zo vaak hoef te scheren....Met die lage testosteron spiegel kwam er eindelijk een 'lage' PSA waarde uit, en dat heeft wel impact. De afgelopen maanden was wat kwakkelen: een PSA van rond de dertig, toen weer vijfenzeventig en vijftig: het stemde mij nogal somber. Moeilijk om voor jezelf vol te houden dat de prostaatkanker in een winterslaap was gebracht. Het voelde toch meer alsof ik al dicht tegen de laatste etappe aan zat, nog net niet aan de chemo, maar met een beperkt perspectief, een jaar of twee a drie. Ook al zei de uroloog dan dat ze 'hormonaal nog lang niet uitbehandeld was". Een opmerking die Carine vele malen herhaald heeft.
Sinds vandaag durf ik weer wat verder vooruit te kijken, ga ik weer voor het eerder gestelde doel. En dat is de diploma-uitreiking van Gijs op het Gymnasium (hoeft echt niet ook cum laude). Daarbij is het nog steeds prima (graag zelfs!) als hij precies één keer doubleert. Nog zes jaar dus, vanaf nu. Met hopelijk ook nog een hoop andere diploma's, bachelor(s) of master(s).
Voorshands gaat het eerst wat stiller worden vanaf dit medische front; controles slechts om de drie maanden, volgende medische update pas eind september. En dat is voorwaar een positief gegeven!
